Kristiansund Mellemværften, een nog steeds in bedrijf zijnde scheepswerf. Wat een vakmanschap!

Wij liggen hier nu in Kristiansund en ik ben hier de oude sinds 1856 gestarte en nog steeds in gebruik zijnde scheepswerf gaan bezoeken. Die geur van hout, teer en ook het ijzer in de smidse.  Het bracht ook herinnering aan vroeger boven: op de Kagerplassen met mijn ouders naar onze zeilmaker op Kaageiland, gevestigd op een zolder. Er liggen hier veel houten schepen in de haven van eigenaren die verenigd zijn in een stichting. Ze mogen de werkplaatsen en gereedschappen gebruiken. Veel foto’s gemaakt, maar die staan nog op mijn camera. 

Commercial operations began in 1856 when master shipwright Nils Peder Holm founded what he called “Mellemværftet”, meaning “the shipyard in the middle” since it lay between two older shipyards. Ship repair and maintenance has been going on here longer than that however, since the area where the yard lies has been used for beaching and repairing coastal craft at least since the 18th century.
Kristiansund harbor is one of Norway’s best natural harbors. Its position close to the coastal leads, with three inlets, made it an easy harbor to reach and leave in the age of sail. Other advantages were good anchorage, protection from prevailing winds and ample fresh water. The port of Kristiansund was Norway’s most important exporter of saltmatured cod for 200 years and sailing vessels, both coastal and deep water, were vital to the development of this trade. The inner bay or “Vågen” became the center for the building and maintenance of these fleets. Steam vessels took over the export trade at the end of the 19th century, but the coastal transport of cod and herring was sail powered till the middle of the 20th century.  Kristiansund was the home port of these vessels.
Mellemværftet was the main shipyard for maintenance and repair of this last fleet of working sail in Norway.

23 September. Bårsetøya. Fantastische uitzichten.

Vanaf Kristiansund varen we op de motor weer naar een plekje dat heel mooi schijnt te zijn en waar alleen een steigertje is. Het is schitterend weer en wederom zijn de uitzichten fantastisch. We hebben in de avond nog lang in de kuip gezeten tot de eerste sterren zichtbaar waren. Mooie avond en nog niet echt koud. Het Noorderlicht nog niet gezien, maar het is al wel op meerdere plekken in Noorwegen zichtbaar geweest. 

De tweede dag dat we hier liggen wordt de sauna in gereedheid gebracht. Ik verwacht een klein gezelschap. Het is zaterdagavond dus mensen zijn op zoek naar ontspanning. Even later komt er een motorboot aanvaring met een hoop muziek en je uitluidt gejoel. Een stuk of 20 mensen aan boord. Omdat de boot nogal klein is verwacht ik dat ze hier in ieder geval niet zullen overnachten. Later op de middag komt er een man langs om te vertellen wat er gaande is: het is een loodgietersbedrijf met hun jaarlijkse bedrijfsfeestje. Ze zullen rond negen uur ‘s avonds vertrekken en hij hoopt hopen dat we er geen last van hebben. Ik vind het allemaal prima. En inderdaad vertrekken ze vroeg zelfs al om 7:00 uur ‘s avonds. 

24 september. Meine heeft even niet opgelet. 

De volgende ochtend varen we weer weg op zoek naar een nieuw plekje. We willen nu eindelijk wel weer eens ankeren en ik heb een paar opties. Het mooie van deze dag is dat het prachtig weer is en de wind goed staat: we kunnen zeilen! En inderdaad 4 tot 5 uur achter elkaar zeilen we heerlijk met een gangetje tussen de zes en vier knopen knopen. Op de plek die ik bedacht heb is het toch niet zo aantrekkelijk. Er loopt een weg langs en het is wat onrustig. Verderop is een baai waar het ook zou moeten kunnen. Alleen aangegeven met een ankertje op onze kaart, dus staat niet in een van de pilots. We varen erheen en inderdaad prima plek. Meine laat het anker zakken en ik vraag nog of hij nog weet hoe het moet. Als we liggen ga ik even bij hem kijken en hij zegt: het is niet helemaal goed gegaan! De beschermende handschoen ligt aan flarden en er is bloed te zien. Het blijkt dat hij tussen de ketting en de lier is gekomen met zijn hand. Dit is niet goed. Meine doet er wat laconiek over, zoals hij meestal doet. Ik bekijk het van dichtbij en zie een diepe wond. Volgens mij moet dit gehecht worden. Lastige plek ook. De “oksel” tussen duim en wijsvinger. Uiteindelijk is Meine het met mij eens. Wat te doen? We liggen hier nogal afgelegen en zelf kan ik niet hechten. Ik bel de reddingsbrigade waar we lid van zijn en die verwijzen ons door naar de ambulancedienst. We zijn redelijk in de buurt van een weggetje. Ik bel 113 en krijg direct antwoord en men spreekt gelukkig Engels. Uiteindelijk moet ik een kwartiertje later terugbellen om te weten wanneer de ambulance komt. Wij zullen dan in het bootje naar het steigertje roeien. Zogezegd zo gedaan. Het is nog wat lastig om de ambulance te vinden maar uiteindelijk komt het goed. De verplegers geven aan dat het gehecht (7) moet worden in het ziekenhuis. Meine moet mee. Ik blijf achter omdat er ook een verkeersongeluk is en ik dus niet meekan in de wagen. Ik roei dus weer terug naar de boot en zit lekker een tijdje in de kuip wachtend op het telefoontje van Meine. Gelukkig komt dat voordat het echt donker is. Ik roei weer terug en haal hem op. Vrij snel daarna gaan we naar bed, toch wel wat moe door de ontwikkelingen. De volgende ochtend is het schitterend weer en bladstil. We blijven hier liggen want Meine wil rust en ziet het nog niet zitten om met de ankerlier aan de slag te gaan. Prima want het is een prachtige plek. Later op de dag zie ik dat het morgen slecht weer gaat worden met veel regen. 

26 september. Straumen, waar 200 arend paren zouden leven. We zien er inderdaad een paar.

We besluiten dus nu te gaan varen, het is rond een uur of drie in de middag, maar 1 van de plekken is dichtbij. Ankeren doen we dus voorlopig niet. Het plekje dichtbij wat ik gevonden heb in de Norske Havneguiden blijkt toch niet mogelijk. Het ligt vol met kleine vissersbootjes. Het is een prachtige dag bladstil de zon schijnt dus we besluiten verder te varen naar het plaatje Straumen. Het is een mooie tocht en het laatste stuk tussen de scheren door doet heel erg aan Zweden denken. Het is wel inspannend sturen. Rond een uur of zes komen we eraan ik ga nog snel even naar de supermarkt: Er is hier namelijk een Joker supermarkt direct aan de kade en ik haal twee pizza’s en wat salade.

28 september. Beetje motorzeilen met kluiver.

Tot dinsdag hadden we schitterend weer en ongeveer 19 graden. Nu ineens 12 en vaak regen al zit ik nu in de kuip. We zijn nog een kleine 40 mijl van Trondheim verwijderd, maar geen haast. Zojuist een goddelijk lekkere rendier entrecote van een goede slager uit Ålesund gegeten. Kost een paar centen maar dan heb je wel wat en Meine bleek een fles Rioja te hebben gekocht.

2 oktober. Storfosna, een volledig beschutte natuurhaven.

Zo langzamerhand komen wij aan het eind van onze zeilreis dit jaar. Nou ja zeilen, vooral veel op de motor varen hier in Noorwegen. Maar dat wisten we van tevoren. We liggen nu in een kleine haven op het eiland Storfosna en dat is een prima plekje. We liggen heel beschut hier. Het is een soort natuurlijke haven met een nauwe doorgang. Wat opvalt is dat het hier ook vrij vlak is. In vroeger dagen was hier veel veeteelt en je ziet de landerijen nog liggen. Gisteravond ging ik nog even met Duca lopen en ik dacht net: Lang geleden dat ik een ree zag en prompt schoot er één voor ons langs. Duca op haar oude dag er achteraan. Ze ging nog wel even over de kop maar kwam niet met zichtbare blessures terug. Ook hoorde en zag ik in de verte kraanvogels.

Vandaag doen we klusjes. Meine maakt het teakdek schoon om het daarna weer met Boracol te behandelen. Top spul, ons teak redelijk schoon gebleven. Ik doe een aantal wasjes en vermaak 2 nieuwe hoeslakens zodat ze om onze driehoek bedden passen. Er is een Coöp en ook de wasmachines zijn zeer toegankelijk én gratis. Alles wat we van plan waren om in Trondheim te doen, doen we dus hier. Gisteren prachtig stil en zonnig en kon ik op de steiger onze matrassen luchten en de hoezen ook wassen. En nieuwe hoeslakens op maat gemaakt. Heerlijk. Meine heeft de Rubberboot aangepakt. Tot slot nog even met de drone gevlogen. Hier mocht het nog net. Verderop schijnt een militaire luchtmacht basis te zijn.

6 oktober Brekstad. Politie aan de deur

 ‘S avonds om 22.00 uur geklop op de deur: politie: “The military have an interest in you!” (Er is hier een militaire luchtmachtbasis en toen we er langs voeren vlogen er wel 8 straaljagers over ons heen). Wat we hier deden? Alles wat anders is valt op en moet gerapporteerd. Paspoort laten zien en natuurlijk alles ok. Natuurlijk toch maar niet vermeld dat ik de dag tevoren met de drone vloog.

7 oktober. Piraten partij in Råkvåg 

Na Straumen varen we via Brekstad naar Råkvåg. Het restaurant was dicht natuurlijk, maar er bleek een privé “Piraten” partij met krabben, garnalen en mosselen te zijn op zaterdag en wij zijn welkom (kosten delen en bier tegen Nederlandse prijzen). Dat werd dus een hele een mooie afsluiting van het vaarseizoen. We maken hier ook de eerste hagelbui mee. Vervolgens stijgt de temperatuur weer en regent het een aantal dagen.

10 oktober met rustig droog weer naar Hasselvika

Hasselvika is een mooi klein haventje, waar we precies passen aan de lange steiger. De volgende ochtend maak ik een wandelingetje met Duca langs een rotspad lang het water. Mooi stil en zonnig weer.

11 oktober aankomst in Trondheim en verwelkomt door Rob en Marga van de Adagio.

In een paar uurtjes varen we naar onze winterhaven. We varen nu net een kalm gangetje op de motor naar Trondheim. Mooi op tijd heb ik foto’s gemaakt van de besneeuwde bergtoppen in de verte. Boven de 500 meter sneeuwt het al. Nu zijn ze alweer door wolken onzichtbaar geworden! Nog steeds zijn de herfst kleuren schitterend. Meine ziet plots een vosje scharrelen langs de rotsen. Ik heb de telelens paraat! We verblijven daar in de Brattøra bassin, een goed beschutte haven met toch prachtig uitzicht over de fjord. Als we aankomen staan Rob en Marga al klaar om ons op te vangen. Gezellig en even later een wijntje bij hen aan boord.

19 oktober. Toch nog even varen naar Småland. 

Voor de winter echt invalt nog een weekendje weg. Na dagen regen aaneen, een goed weerbericht! De komende dagen volop zon! Schitterend zonnig koud weer. Na veel regen. Er staat een stevig windje in de Trondheim fjord, maar het is net mogelijk om met kluiver en motor bij naar Småland te varen.  Een haventje aan de hoge wal. Het wordt een heftig tochtje. Als we het geweten hadden?? Met de kluiver half uit varen we 7 knopen én gaan schuin. Meine gaat binnen alles toch maar wat zeevast zetten. Daar zijn we wel vaker (te) laat mee. De Dickinson kachel zet hij ook uit. Te risicovol. Ondertussen stuur ik buiten: nieuwe warme winterjas aan, fleece “Wolfje” over mijn benen en over mijn dunne handschoenen mijn nieuwe Noorse Devold wollen wanten. Dan gaat het goed. Het is een afstand van 15 mijl. 

Dan zie ik dat de bovenkant van onze kachelpijp weg is en ik roep Meine. Met lifeline aan naar voren. Niets!! Hoe krijgen we nu een nieuwe hier naar toe opgestuurd? De kachel is noodzakelijk nu het snachts al vriest. Dan ziet Meine het stuk toch liggen in het gangboord aan de andere kant. Gauw naar binnen halen. Pfoehh. Het haventje waar we naar toe gaan is heel klein en binnenvarend in eindelijk rustig water, want er was behoorlijk rare stroming tot op het laatst met klotsende golven, is er geen plek!! Ik draai wat rondjes en dan komt er een man uit zijn vissersboot die aan de buitenkant ligt. Hij roept wat en loopt naar de andere steiger. Niet voor ons maar om te kijken of hij daar naast een andere boot past. Hij gaat voor ons verkassen en zo de steiger vrij maken voor ons!! Geweldig, want zijn die Noren toch aardig. Als we later goed vast liggen loop ik naar hem toe om hem te bedanken met een blik bier. Dat wordt gewaardeerd en ik krijg twee mooie verse stukken pollak mee. Maak ik direct een ovenschotel mee. We blijven uiteindelijk 4 nachten in het haventje Småland. je kunt hier mooi wandelen en met de zon op de bomen die nu nog prachtige herfstkleuren hebben, kan ik nog mooi foto’s maken! Prachtige wandeling door een bos met herfstkleuren! Superzonnig, maar de effecten van de nachtvorst waren nog te zien: ik gleed uit op een paadje, maar niet ernstig en gelukkig had ik mijn mooie nieuwe jas niet aangedaan. Ik val wel eens vaker namelijk. Leuk ook waren de bevroren dennennaalden: net een trosje druiven. 

We liepen een deel van een pelgrims pad. 7,5 km omhoog en omlaag, prachtig door stille bossen. Geen wild gezien maar wel een eekhoorntje. Op de terugweg zagen we in de fjord twee dolfijntjes. Wat is Noorwegen toch een heerlijk land! Wel het noorderlicht gemist, omdat ik niet wist dat het voorspeld was. Voortaan beter op de Aurora app kijken, ook al moet ik eerlijk zeggen dat er mijn bed voor uitkomen lastig zal zijn. Gezellig met de lokale mensen gepraat en vrijdagavond kwamen er nog 4 zeiljachten uit Trondheim, die ons ook weer mooie tips gaven. Zij zeilden de volgende dag verder, ook omdat ze inschatten dat dit wel eens het laatste zeilweekend zou kunnen zijn. Mensen maken zich klaar voor de winter: kleine bootjes gaan het water uit en men klust aan huizen nu het nog kan. Deze dagen hadden we behoorlijke nachtvorst, wat mooie foto’s opleverde. 

23 – 28 oktober. Cestlavie winterklaar maken.

Wij gaan volgend weekend ook de dektent over in ieder geval de deckhouse leggen en ik ga op zoek naar een plek om een paar grote dingen te stallen. Ik heb een paar tips gekregen van watersport gerelateerde bedrijven aan de Fosenkaia, een havengebied meer de stad in. Vannacht -8. Gisteren zeilen eraf. Die worden morgen opgehaald door een zeilmaker (Riggmaster), gedroogd, geïnspecteerd en opgeslagen. Ook de rubberboot gaat er heen. Fijn alle spullen van boord om wat ruimte te creëren voor logés!

27 oktober. Met Marga naar het openlucht museum Sverreborg.

Het is schitterend weer en we besluiten een tochtje te maken. Sverresborg. We gaan met de bus en een half uurtje later zijn we er al. Het is erg leuk en mooi. Met kerst organiseren ze hier twee weekenden een kerstmarkt, dus daar gaan we zeker naar toe.

6 november, gisteren een leuke wandeling gemaakt. 

Het was miezerig stil weer en de zon liet zich niet zien, alhoewel wel voorspeld. We liepen via het oude havengebied eerst langs het Dora gebouw. https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Dora_(U-bootbunker)

Vervolgens kwamen we bij een hip gebeuren. Ik zag een tent, sauna bij het water en een algemene zwemplek. De Noren lijken op Meine en zwemmen in de winter door. Er was ook een buiten douche met aparte kraan. Even proberen. Hij doet het. Dit zou een oplossing voor een probleem kunnen zijn. Het water in de haven is afgesloten en tanken kan alleen bij de Fosenkaia ná de spoorbrug. Dat zou betekenen vroeg in het donker erheen en laat in het donker terug. Hij draait namelijk niet zo vaak. Niet echt fijn. Ik vraag een van de jongens of we hier misschien 1 keer per maand onze 1000 liter tank mogen vullen. Als ik een foto van Cestlavie laat zien en vertel dat we aan boord wonen en hier de hele winter blijven wordt hij enthousiast 🤩. Natuurlijk mogen we komen tanken!! Dat gaan we dan wel met hoog water doen want de kade is hoog en het getijde verschil is hier zo’n 2,3 meter. Een kort tochtje wordt het dan. Een paar meter verder horen we geluid van diesel motoren. Er blijkt een soort museum te zijn met allerlei scheep gerelateerde spullen. De oudste motor is van rond 1850 en werkt nog steeds. Navraag leert dat deze niet voor een schip was, maar door de Noorse Spaarbank gebruikt werd om een drukpers voor papier geld aan te sturen. Een krasse baas van 90 jaar runt de tent en start even later een grote zware dieselmotor. Die staat binnen, maar heeft wel de uitlaat pijp gelukkig wel naar buiten gericht. 

Hierna begint de echte wandelen met behoorlijk steil stijgen en dalen. Het café aan het eind blijkt gesloten voor de winter. Dan maar met de bus terug en een biertje aan boord.

8 november. Iedere keer dat ik over de rand van het zwembad, of door ramen van de sauna over de zonnige Trøndelag fjord kijk voel ik me gelukkig en dankbaar. 

De Hurtiguten boten passeren elkaar steevast rond 9.30 uur. Hurtiguten. De postboten van vroeger De zon schijnt over de licht besneeuwde heuvels aan de overkant. Drie keer in de week ga ik nu maar het Pirbadet zwembad voor een Aqua jogging les. Het zwembad schijnt het grootste en nieuwste van Noorwegen te zijn en ik hoef maar 5 minuten vanaf de boot te lopen om er te komen. Pirbadet

15 november. Laatste voorbereidingen voor het winterweer begin! 

Twee weken geleden de zeilen eraf gehaald. Die worden opgehaald door de mensen van Riggmasterhier in de stad. Daar worden ze gedroogd, geïnspecteerd en opgeslagen. Het bedrijf leren kennen via een tip van de zeilers die we in Småland tegen kwamen. Geestig was dat toen ik daarheen ging om te informeren, ik 1 van die zeilers daar tegen kwam. Ik begin al mensen te kennen!

De wintertent zit er inmiddels op, maar we hebben ook nog zeildoek, destijds gekocht in Stockholm. We hadden toen onze wintertent niet bij ons. Van dit stuk willen we twee delen maken voor een voor- en achterdek om het teakhout te beschermen. Meine en ik meten en bedenken en knippen uiteindelijk doormidden. Als je het goed wilt doen, moeten er uitsparingen komen voor een aantal stagen, de kachelpijp en de twee masten. Dat gaan we niet zelf doen! Dus wandelen we met de spullen naar zeilmaakster Ragna. Zij weet er wel raad mee. De volgende dag loopt ze mee met ons om nog even precies te meten. 

Bij het bedrijf raken we aan de praat met John. Hij heeft aan dat ze meer doen dan alleen zeilen en verstagingen, dus Meine vertelt van de lekkage bij de motor. Die is droog gekoeld en er lopen buizen met water die de motor koelt. Het is een gesloten systeem, maar de laatste tijd lekt het dus. John loopt direct mee om een eerste inspectie te doen. Alles bij elkaar gaat het wel wat kosten natuurlijk, maar we hebben vertrouwen in deze mensen. Zelf heb ik twee goedkope antislip badkamerkleedjes vermaakt zodat ze op de vloer beneden passen. Lekkerder aan de voeten dan het kale hout. Dat vindt Duca ook, want die ligt er de laatste nachten lekker op te slapen vlak bij de kachel. Slim hondje! 

16 november. Gisteren naar een prachtig concert van Mahler 3e symfonie geweest hier in Trondheim. 

Meine kwam een tijdje gelden met kaartjes aan boord als verassing. Een groot orkest plus een kinderkoor. Zelden maakte ik een concert mee dat zo harmonieus, meeslepend, maar ook strak gedirigeerd werd door de Koreaanse dirigente Han-Na Chang. De sopraan zong prachtig. De zaal was uitverkocht. Op het filmpje zijn ze aan het inspelen. Geen opnames gemaakt tijdens. Vond ik niet gepast. Het mooie is dat het ook weer stimuleert om aan boord naar muziek te luisteren via de alom vertrouwde iPod.

25 november. Tis nu echt winter hier. -12 vandaag overdag. Beetje sneeuw. We genieten! 

Vorig weekend gingen we met de trein en terug met de bus naar het Sprookjesachtige Røros. Rijden door een zonnig winterwonderland. Magische nieuwe verse sneeuw. Bomen dik met sneeuw. Romantische paardensleeën in het donker met bellen en kaarsen. Bevroren rivieren oversteken. Kerstverlichte straten in het dorp. De oude kerk duikt op in het donker. Røros ligt op 600 meter hoogte landinwaarts en is ontstaan rond een kopermijn. Nu is het een toeristische maar nog authentieke plek. Even nadat we vertrokken terug naar Trondheim klaarde het op en ik heb 3 uur lang alleen maar naar het zonnige winterlandschap gekeken. Nadat we weg waren is het gaan regenen op de sneeuw. Nu is alles bevroren en dus glad. Mijn Yaktrex schoen klemmen werken erg goed. Ooit in Nederland gekocht en ze passen goed onder mijn nieuwe laarzen. Mijn nieuwe laarzen bevallen ook erg goed. Ondanks de kou stap ik er met blote voeten in en uit.

28 november 1945. Een herinnering.

Vandaag 78 jaar geleden trouwden mijn ouders Aafke en Jan in Rotterdam. Het was net na de oorlog en er was nog niet veel, maar Papa’s vader was begrafenis ondernemer en had nog een paar koetsjes, die gebruikt konden worden voor de bruiloft. Wel zwart ipv wit natuurlijk. (De foto’s hiervan zijn helaas niet gedigitaliseerd en liggen in de opslag) Als bloemen waren er volgens mij alleen maar witte chrysanten beschikbaar. Dat mocht de pret natuurlijk allemaal niet drukken: het was vrede eindelijk. En er was jenever genoeg. Ze gingen wonen in Rotterdam aan de Zestienhovensekade aan de Schie, dus aan het water. In de beginjaren van hun huwelijk hadden ze “inwoning”, zoals dat gebruikelijk was in het gebombardeerde Rotterdam destijds. Leo en Nel werden goede vrienden. Het huis was eigendom van papa’s vader. Daar hadden ze veel geluk hij mee tijdens de eerste jaren van woningnood. Aafke en Jan hadden elkaar voor de oorlog in 1939 ontmoet op de Rottemeren, waar Jan een kleine BM had. Mama stapte aan boord en is niet meer van boord gegaan. In de eerste jaren van de oorlog gingen ze ook nog samen op vakantie in Nederland. Vanaf 1943 werd dat moeilijk en moest papa onderduiken vanwege de razzia’s voor de tewerkstelling in Duitsland. Hij besloot te vluchten naar Oostenrijk omdat hij daar vrienden had. Dat lijkt een wat vreemde keus maar het was heel verstandig. Een beetje naar het hol van de leeuw gaan. Een aantal weken nadat hij vertrokken was is mama hem achterna gereisd door oorlogsgebied. Onderweg schuilde de trein in tunnels om aan de bombardementen te ontkomen. Ze hadden alleen nog maar verkering en waren verder niet verloofd, maar de familie had er geen problemen mee dat ze samen op pad gingen. Mijn grootmoeder schijnt gezegd te hebben: “liever dat ze met z’n drieën terugkomen dan helemaal niet”. Na de oorlog kocht papa een eerste kajuit jachtje, het Goudhaantje. Zij hadden bovendien besloten om voorlopig niet aan kinderen te beginnen (aan mij dus). De angst voor de (koude) oorlog zat er goed in en bovendien wilden ze weer eens tijd hebben om plezier te maken. Een oudoom van mij vertelde ooit dat zij eigenlijk de eerste yuppies waren. Uiteindelijk ben ik 11 jaar later geboren in 1956. Zeer gewenst en met liefde ontvangen. (Het raakt me nu ik dit vertel). De zeilboot werd verkocht om veiligheidsoverwegingen met zo’n kleine baby aan boord en papa kocht een kleine bakdekkruiser, de Pavia. Maar we bleven varen!!

3 december Fris wandelingetje. Vanmorgen hier minus 17 met een gevoelstemperatuur van – 23!

Net terug van een wandelingetje langs de kade. Koud maar prachtig. Het is nu 15.00 uur en de zon is al onder gegaan. Het is nog licht en de lucht kleurt een roze pastel. Voor de haven ligt een vrachtschip voor anker. Het ligt in de mist. Dat is geen mist, maar de zeedamp. Omdat het nu zo koud is en we hier de invloed van de warme golfstroom ervaren, dampt het water. Echt een schitterend gezicht.

Wandelend langs het zoute zeebad  Sjøbadet since 1858, zie ik een paar mensen de trap afdalen het water in. Mij niet gezien nu zelfs Meine is er (even?) mee gestopt.

Het is hier nu een kleine 5 uur daglicht en het valt me mee. Vooral ook omdat het steeds mooi zonnig weer is. Vandaag rond een uur of 12 maakte ik een foto van de zon die nog net over de heuvels scheen. Ik ben benieuwd of dat zo blijft tot de kortste dag over een week of 3.

tot slot volgt hieronder een linkje naar het nieuwst zeilfilmpje: Van Eide naar Trondheim. 210 NM