Heeg – Newcastle: 21 juni t/m 30 juni: 372 mijl

21 juni – 29 juni: Meine met de mannen op zee en Marianne met Duca met de veerboot.

Dit jaar kiezen we ervoor om in ieder geval door het Caledonisch Kanaalte varen op onze heenweg naar de oostkust van Schotland.

Ik heb dit keer “slechts” 8 weken vrij en Meine zal daarom eerder vertrekken richting Newcastle. Ik kom dan een weekje later met Ducaen ga ook nog Tseyang en Johnin Londenbezoeken.

Meinevaart de eerste dagen samen met vriend Nardrichting IJmuiden. De wind is NW en buiig, maar ze kunnen ook stevig zeilen, ook al is het soms kruisen. Ze gaan buitenom via Den Helder. Nardis een geweldige stuurman, want op de Noordzeehebben ze de wind “achterlijk” en dat is altijd lastig sturen. Dinsdagavond liggen ze in IJmuidenen ik ga even naar boord. Gezellig om ze te zien en bij te praten. We eten in paviljoen Noordzee. Heel leuk om te merken dat ze ons direct herkennen en erg benieuwd zijn naar de belevenissen van vorig jaar. Gelukkig heb ik mijn mooie fotoboek bij me. Annemarieis erg enthousiast. Ze heeft ons vorig jaar via het blog gevolgd en ze neemt tussen de bedrijven door even de tijd het boek door te bladeren. Ook eigenaresse Ursularaakt niet uitgevraagd. Leuk ook voor mij om in deze laatste drukke werkweek even te genieten van het samenzijn. Donderdag gaat Meine met een bemanning (Michiel, Arnold en Paul) vanuit IJmuidenin 1 keer naar Newcastle, zo’n 55 uren varen en zo’n 300 mijl. Uren dat ik geen contact zal hebben. Ik ben benieuwd hoe ik dat zal ervaren. Ik blijf woensdag aan boord werken, want ik heb nog veel te mailen en uit te werken. Woensdagavond rijd ik naar Nyenrode, om daar te slapen. Donderdag ochtend heb ik heel vroeg een belangrijke afspraak met een klant, dus dat komt goed uit om dan vanavond niet helemaal naar huis te hoeven rijden. Vrijdag avond ben ik dan eindelijk klaar met werk en is het gezellig met Karel en Toos. Ze blijven de gehele periode in ons huis, een heel vertrouwd gevoel. We zitten tot laat in de tuin en het is lekker warm. Ik slaap in mijn logeerbed in het “kantoortje” en dat voelt al een beetje als vakantie. Ik slaap zelfs heel goed en maak me geen enkele zorgen om de mannen die nu op zee zijn. Het scheelt natuurlijk dat het weer goed is. Ze moeten veel motorzeilen omdat de wind te gering is of uit zo’n hoek komt dat ze door de stroming alleen nog maar verder van huis raken. Nu is dat wel de bedoeling, maar dan graag in de goede richting en niet richting Noorwegen. Op de 2^edag vangen ze ook nog een poon en 3 makrelen. Die gaan later in de haven in de pan!

Zelf kom ik via de boot van Hoek van Holland aan in Harwich, neem de trein naar Liverpool Street. John haalt me daarop om 22.30 en samen vervolgen we de reis per metro naar hun huis in Whyteleafe. Het duurt wel even voor we er zijn en ik ben blij niet alleen mijn weg te hoeven vinden. Duca gedraagt zich trouwens perfect. Tippelt mee het ene perron op en de volgende trein weer in. Geen enkel teken van angst of onrust. We dwalen bijna 2 uur door de underground, omdat er allerlei treinen niet verschijnen. Dat geeft ons ruim de tijd elkaar beter te leren kennen. We praten over van alles. Om 00.20 uur komen we dan eindelijk aan. Tseyang heeft nog even heerlijk Nepalees gekookt en het wordt dus laat en gezellig!

Zondag ben ik vroeg wakker. Weer een korte nacht van zo’n 5-6 uur. Afijn, dat haal ik wel in. Ik loop even met Duca, we ontbijten samen en vervolgens gaat Tseyang naar haar werk. Ze moet trouwens erg hard werken en zij en John zien elkaar niet veel, omdat zij meestal in het weekend werkt. Ze is nu assistente manager en het restaurant staat goed aangeschreven. Ze zien het dan ook als een tijdelijke investering, die goed is voor haar carrière. Daar kon ze niet onderuit. Later op de dag is daar een Street Food festival in Crawley.Karnavar, het restaurant waar Tseyang werkt, doet daaraan mee. Culinaire Indisch. De Chef streeft naar een Michelin ster. John en ik gaan even naar een park om Duca uit te laten en dan naar het Food festival. We eten kleine hapjes in het restaurant. Bijzonder lekker. Ik maak kennis met de chef en de manager van het restaurant. Ze weten welke rol ik heb gespeeld in het leven van Tseyang en van de manager krijg ik een mooie oprechte “God Bless you”. Hij is zelf ooit geholpen door Zwitserse mensen en hij weet de betekenis. Ik ben geraakt. Tseyang wil later nog uit eten, maar iedereen is moe en we blijven lekker thuis. Kip in de oven. Flesje wijn. Lekker kletsen. Youtube filmpje van de dalai lama en Margaret Wheatley bekeken. Het filmpje duurt 1,5 uur, dus een beetje lang om te kijken. Ik stuur John het linkje voor later. Achteraf is het natuurlijk ook mijn ego dat opspeelde. Ik vond het leuk hen te laten weten dat ik Margaret goed ken. Morgen gaan Tseyang en John naar een bijeenkomst met de Daila Lama, die zal gaan over boeddhisme in de 21^steeeuw. Ik zou eventueel mee kunnen, maar kies er toch voor om naar NC te gaan. Op deze manier kunnen ze samen met hun Tibetaanse vrienden er meer van genieten. Tseyang kennende zou ze de gehele tijd zich druk maken om mij en niet echt kunnen genieten van de bijzondere bijeenkomst. Maandagochtend vertrekken we samen naar London om 8.45 uur. Ik neem trein naar Newcastle. Gisteren op internet kostte dat 63 pond, nu 128. Vooruit boeken heeft zin hier. Ook heb ik geen gereserveerde plek, maar dat lost zich vanzelf op. Meine haalt me op van metro. We gaan direct naar de “Three” storeom vouchers te kopen voor mijn dongel. Dan naar de boot en vroeg naar bed.

30 juni-1 juli: Een toplocatie in Newcastle.

De Marina is dicht vanwege een aanvaring tijdens de storm. We snappen dat niet, maar later blijkt Marina een ponton te zijn net voorbij millennium bridge. Via Sue boeken we een plekje aan de ponton net voor de brug, waar toeristen boten liggen. Een ideaal plekje met een prachtig uitzicht. We liggen hier twee nachtjes.

Dagje Newcastle.Eerst gaan we even naar het ziekenhuis voor de voet van Meine. Een paar weken geleden kreeg hij thuis weer een ontsteking, die hij al vaker heeft gehad. Eens in de zoveel jaar speelt dat op en dan heeft hij een bacteriële infectie, waar een stevige antibiotica kuur bij komt kijken. Dat heeft hij inmiddels gehad, maar hij is nog niet tevreden over de genezing. De voet blijft dik en rood. Rust houden is natuurlijk het beste, maar dat lukt niet helemaal. We aten het dus toch nog maar controleren om te horen of er misschien toch weer een kuur moet (hij heeft extra medicijnen bij zich). Bij de administratie moet ik tot 2 keer toe zijn geboortedatum noemen: de dame gelooft niet dat hij al 70 jaar is. Dat is dan wel weer leuk natuurlijk. De dokter raadt aan toch maar weer te beginnen met een kuur. Daar ziet Meine erg tegenop, omdat hij zich dan zo misselijk voelt, ondanks de pro-biotica die hij slikt. Uiteindelijk duurt het toch nog een paar dagen voor hij weer begint met een kuur. Daar ben ik wel blij om, want het zou niet leuk zijn als “de voet van Meine” de gehele vakantie gaat beheersen

Daarna gaan we met een taxi naar een buitenwijk waar een shipchandler zit om een nieuwe verrekijker te kopen. Onze vorige Binolytis volledig doormidden gebroken. We kunnen gelukkig exact dezelfde kopen voor 265 euro. Het is trouwens een Nederlands merk, dus terug in Nederland toch maar eens de garantie bekijken. Verder lopen we wat rond, kopen een speeltje voor Duca en drinken een pint.

1 juli t/m 10 juli: Noordoostkust Engeland: 320 mijl (totaal 692)

1 juli. Inslingeren voor Marianne.

8.45 varen. Prachtige dag. Begint zonnige en met zeilen. Dan motorzeiler en uiteindelijk geheel op de motor. Geen wind en een grauwe lucht. Ankeren in de baai van newton. Staat in boek van Anja Valk. Beschut als het eb is, maar in begin liggen we nogal onrustig. Vandaag veel deining op zee, maar we besluiten toch te blijven liggen. Wel verkassen we naar iets dieper plekje. Het gaat miezeren, maar uiteindelijk ga ik toch, eerst met tegenzin met het bootje naar de kant (stevig eind en wind/stroom tegen) om Duca uit te laten. Die is blij en komt eindelijk aan haar trekken. Afgelopen dagen heeft ze weinig gelopen en heel erg braaf geweest is trein metro en dergelijke.

Vandaag was het voor mij wel weer inslingeren. Uiteindelijk is het heerlijk, maar ik ga niet te veel naar binnen met deze deining. Het is mooi weer en de zon schijnt. Alleen heel weinig wind, dus varen we op de motor. Er zijn aardig wat vissers bezig. De mannen op een mooi blauw Coblebootje schreeuwen en gebaren naar ons. Het blijkt dat ze met een lange lijn en netten bezig zijn en willen natuurlijk niet dat we daar doorheen varen. Gelukkig heb ik het op tijd door. We zijn weer in het land van Gannets, papegaaiduikertjes en zeehonden. …….en visboeitjes! Wel heel erg leuk om zo snel al op deze hoogte te zijn en al bijna in Schotland.

2 juli: Beetje onrustig voor anker in Newton haven.

Voor anker gelegen achter de rotsen, die bij eb boven water liggen. Dan lig je dus rustig. Tip uit het boek van Anje valk. Er is nog wel wat deining op zee, dus helemaal rustig liggen we niet. We besluiten toch de blijven liggen. We zien wel en hebben wel onrustiger gezegend. (Penzancevorig jaar buiten de Lock. Toen lagen we te stampen en deden geen oog dicht). Dit is een prachtige baai. Het weer is wat somber en het kost me moeite om toch met het bootje naar de kant te roeien. Duca daarna op het strand te zien losgaan is wel een beloning. De pub schijnt hier ook goed te zijn, maar dat laten we even. Midden in de nacht maakt Meine me wakker. We deinen behoorlijk en hij gaat de ankerlijn wat langer maken. Fijn dat hij me waarschuwt. Ooit spraken we af dat we elkaar altijd wakker maken als er in de nacht iets gedaan moet worden. We liggen daarna een stuk rustiger en zeker als het weer eb is. De volgende morgen is het prachtig weer en ik maak een langere wandeling langs het strand. Mooi groen zeewier en Duca gaat zelfs de zee in om een groot stuk los te rukken. Ziet er fanatiek uit. Op de achtergrond ligt de ruïne van Dunstanburgh Castle

3 en 4 juli: Berwick upon Tweed

Na de prachtige wandeling op het strand vertrekken we in alle rust om 11.00 uur. Weer geen wind en dus op de motor. In de verte zeilt een volledig getuigd klassiek zeiljacht, waar ik een foto van maak. We varen tussen de Farne Islandsdoor en passeren later Holy Island. Deze keer willen we weer ergens anders heen. Overigens komen de getijden deze week heel goed uit. Rond het begin van de dag (tussen 6 en 7 uur) is het HW en 12 uur later dus weer. Dat is erg handig bij deze kust, omdat veel havens alleen bij HW of Halftij binnen gevaren kunnen worden. Vorige jaar was dit steeds rond het middaguur. Later in het kanaal komen we het schip weer tegen. We varen op het juiste moment de river Tweedop. Er staat genoeg water om binnen te kunnen komen. Zoals vaker worden we begeleid door een paar dolfijnen. Het zijn deze keer mooi grote. We maken vast met lange lijnen aan de kade. Het verval is hier zo’n 4 meter, dus dat betekent veel speling. Twee lange lijnen van voren en van achteren naar de wal en twee van uit onze midden bolder naar de kade. Deze lijnen zullen ons beletten om te veel naar voren of achteren te verplaatsen als het water hoog staat. Ook ons Fenderbrettengebruiken we voor het eerst. Deze haven staat bekend om zijn grote aantal knobbelzwanen die hier leven. Inderdaad zijn het er heel veel. Als er een schip binnenkomt zwemmen ze rustig naar een kant van de haven. Ik heb gehoord dat soms bij een wat groter schip de zwanen eerst uit de haven gemanoeuvreerd moeten worden, voordat het naar binnen kan. Later op de avond komt de Nederlandse stuurman Tomvan de coaster ”De Zeeland”uit Goesaan boord om een praatje te maken. Hij is pas 23 jaar en geniet van zijn verantwoordelijkheden op dit schip. Ze varen met een bemanning van vijf en de zaken gaan redelijk goed. Hij drinkt gezellig een biertje mee (het worden er drie en iedere keer zegt hij: “ Ja, eentje kan nog wel”). Hij heeft ook veel gezeild samen met zijn vader en is echt op het water opgegroeid.

De volgende dag is het vies weer. Het regent en we gaan het plaatsje verkennen. Het is een leuk klein Engels stadje. Over de rivier liggen drie mooie bruggen, de oudste uit 1611. We lunchen in het restaurant van het theater. Vroeger was de grens met Schotland precies in het midden van de rivier, maar de Engelsen hebben deze 10 mijl naar het Noorden verplaatst. Dat horen we van een Nederlander die hier woont, een oud marine man, wiens zeilschip op Holy Islandligt. Zeilen komt er niet meer van. Hij heeft door alle chemicaliën waar hij vroeger mee werkte, kanker gekregen en zit hier in zijn auto nu een Chinese maaltijd te eten. Ik heb wel even een mooi contact met hem, want uit ervaring weet ik dat eten als je chemokuren ondergaat altijd lastig is. Hij vertelt inderdaad dat dit zijn eerste echte maaltijd is deze week en dat hij het toch niet op kan.

5 juli: Arbroath

We varen vandaag de gehele dag op de motor richting Arbroath, waar we vorig jaar ook geweest zijn. De zon blijft schijnen, maar de wind blijft weg. 55 mijl met de motor erbij. Niet zo leuk en daarom varen we dicht onder de kust om hiervan te genieten. Meine stelt voor om nog even te vissen. Ik heb er niet zo’n zin in. Oké, een kwartiertje dan! Na 2,5 minuut haalt hij 3 makrelen binnen. Die gaan vanavond op de BBQ!

6 juli: Peterhead

Weer een hele dag op de motor gevaren: 69 mijl. Wel kan er de laatste 5 uur gelukkig de genua bij, omdat er een heel klein beetje wind is. In Peterheadzijn we vorig jaar geweest en we komen er om 19.00 uur aan.

7 en 8 juli: Findochty.

Hier varen we binnen na Peterhead, omdat het morgen hard gaat waaien vanuit het noorden. Dus hier lagerwal. Ik bel vooraf de havenmeester om te vragen of we hier kunnen liggen. Blijkt de havenmeester van Buckie te zijn. Hij zal later langskomen om met ons af te rekenen. In het kleine haventje zijn we deze keer het grootste jacht. Onze buurman is behulpzaam en vertelt dat de lege box waar we in zijn gevaren een hele week leeg blijft. Dat komt mooi uit. Meine gaat nog even wandelen met Duca en komt terug met een verzameling prachtige kleine steentjes en schelpjes. Een foto waard. De volgende dag horen we van de HM dat dit eigenlijk niet mag. Hij is degene die bepaalt waar iemand ligt! Daarom had hij ons gisteren ook niet gevonden. Hij verwachtte ons langs de kade. Daar hadden we moeten liggen aan lange lijnen net als in Berwick upon tweed. Dit is veel relaxter natuurlijk. De volgende dag waait het ingedraaid hard. Er staat een enorme branding voor de haven, dus we zouden er geeneens uit kunnen las we zouden willen! We maken een prachtige wandeling over het grillige pad langs de rotsige kust. Doet ons erg aan Tory island denken! Beetje klauteren en klimmen en bovenlangs terug via een golfcourse. We hebben besloten vanavond maar eens uit eten te gaan en wel in The admiral, een leuke pub met heerlijk eten. We raken aan de praat met een jong stel: Geert uit Drenthe en Ashleyuit Californië. Ze zijn hier op vakantie. Later gaan ze mee aan boord. Hij is ook een whisky liefhebber. Het wordt voor ons doen erg laat, wel 00.15 uur, maar het is erg gezellig en ook persoonlijk. Als vanzelf komen we te praten over de echte dingen in het leven die ertoe doen. We “huggen” dan ook bij het afscheid en wisselen email gegevens uit. Geert vindt het geweldig dat wij zulke lange reizen maken en onze tijd nu pakken.

De volgende dag varen we rond 9.00 uur uit, mooi op tijd qua stroming. De branding is nog wel stevig en de wind is krap richting het westen dat we nu gaan. Dus weer veel met, de motor erbij tegen stroom en wind in. Niet zo comfortabel! Ons plan is Lossiemouth, waar we ook vorig jaar lagen. Echter na uren onprettig gestamp besluiten we naar Nairnte varen, iets dichterbij.

9 en 10 juli: Findhorn baai.

………… Totdat ik nog weer eerder ontdek dat we op de hoogte zijn van Findhornzijn. En het komt goed uit met het tij. Het is precies halftij als we er aankomen en alleen dan kun je via betonning de geul naar de baai binnen varen. Er staat echter nog steeds een aanlandige wind en die zorgt voor een sterke branding. Nog meer als vorige jaar bij Wells’ next The Sea. Ik krijg een hele grote golf dan ook precies van opzij en het water spoelt over onze spatzeiltjes heen. We liggen even bijna helemaal plat. Best wel lekker enerverend dus. Er staat echter 2 meter water en ons zwaard staat natuurlijk helemaal omhoog. Weten we direct weer dat dit dus kan, ook al moet je eigenlijk altijd zorgen zulke golven niet van opzij te krijgen. Ik durfde er echter niet tegenin te sturen, omdat ik toch bang was dat er te weinig water stond en we de grond zouden raken. Daarna is het een eitje. Nog even zorgen wat we de staakte aan BB houden en niet zoals Meine denkt aan SB. Ik zie gelukkig op tijd de zandbanken onder het water glinsteren. Eigenlijk laat ik me maar gewoon meevieren met de sterke vloedstroom naar binnen. Dat werkt het best. We worden vanzelf naar het diepste gedeelte geleid en varen via plots 10 meter diep water de baai in. Een stuk of 10 zeehonden cirkelen om ons heen. Altijd weer een leuk gezicht. We vinden een mooring om even tijdelijk aan te liggen. De jongen die het taxi bootje vaart begeleid ons later naar 1 van de 2 visitors moorings. Die blijken later “Free of charge” te zijn.

We besluiten direct om hier een dagje te blijven. Goed sfeertje en een heerlijk rustige baai. Misschien gaan we zelfs nog wel even de plaatselijke distilleerderij bezoeken (Benromach), waar Geert het gisteren over had. Kleinschalig en weer in handen van een familie. Direct bij “onze” mooring vinden zeilwedstrijdjes plaats, een leuk gezicht met alle kleurige zeiltjes.

De volgende dag is het mooi weer en we gaan eerst maar eens naar het enorme strand, waar het bijna eb is. We maken een heerlijke wandeling, maar niet te lang i.v.m. de voet van Meine. Hij is gelukkig toch weer begonnen met antibiotica, ook al is zo’n tweede kuur niet leuk. Daarna dus even naar de boot. In de middag met het bootje weer terug. Boodschappen gedaan. Zeer stevig organisch brood gekocht, wat je als wapen kunt gebruiken, zei de verkoper. Daarna ga ik wat door het dorp wandelen en wat sfeer foto’s maken. Er hangt hier nog wel een soort hippie sfeer. De Findhorn Foundationis hier vlakbij. We bezoeken het centrum niet omdat het volgens Geert en Ashley een beetje “aapjes kijken” is, als je er alleen maar even naar toe gaat.

Het bekendst is de plaats door de Findhorn Foundation, een newage-leefgemeenschap, die er zich in 1962vestigde onder de leiding van Peter Caddy, Eileen Caddyen Dorothy Maclean. De grondleggers wilden op een ‘spirituele‘ en biologisch verantwoordewijze omgaan met het land. In samenwerking met ‘natuurgeesten‘ wisten ze de grond om te vormen tot een zeer vruchtbare tuindie verbazingwekkende resultaten gaf. Al snel werden er allerlei workshopsop spirituele leest geschoeid gegeven. Tegenwoordig is dit, naast de tuin, nog steeds de grootste activiteit. https://www.findhorn.org

Als Meine weer terug is van de boot bezoeken we een Himalaya expositie. Met de muziek en de geuren komen bij Meine en mijzelf weer mooie herinneringen terug. Hij koopt 2 cadeautjes voor zijn dochter en ik krijg een mooie zilveren ring, me dezelfde steen, waar ik thuis een armband van heb. Daarna even naar de pub om alleen maar een biertje te drinken. We blijven natuurlijke hangen en eten ook wat. Meine een kippetje en ik heerlijke jakobsschelpen met Haggis en risotto. De kilo’tjes komen er wel weer bij.

11 juli t/m 19 juli: Caledonial Canal: 60 mijl (totaal 752)

11 juli. In alle rust opkruisen naar Inverness.

Vandaag verlaten we de baai precies met HW. Geen branding zoals bij het binnen varen.  Het is nu precies HW en er is geen branding bij het uitvaren van de baai. Er staat een behoorlijk windje, 15 knopen en ondanks dat we stroom en wind tegen hebben besluiten we toch op te kruisen in de richting van Inverness. We hebben namelijk alle tijd. Het mooiste zou zijn als we precies met LW bij chanonry narrowsaankomen, waar de moray firthovergaat in de Inverness firth.Hier staat meestal een sterke tegen stroming. We zeilen best lekker en na al dat gemotor de laatste tijd is het fijn om weer eens echt in de stilte te zijn. Het weer is redelijk, in ieder geval droog. We worden wel behoorlijk weg gezet door de stroming, maar zoals ik al zei, we hebben alle tijd.

We kunnen mooi zeilen tot aan de ingang, ronden de vuurtoren en zien het grote fort Georgeliggen in de zon. Vandaar varen we met de motor bij in de richting van Kessock brug. Die is 28 meter hoog, dus daar kunnen we met gemak onder door. Bij de brug aangekomen roept Meine de clachnaharry sluisop, die het begin vormt van het kanaal. Het is even na vijven en hij krijgt als antwoord, dat het al te laat is. De sluis stopt om 18.00 uur, dus we besluiten toch gewoon door te varen tot we voor de sluis liggen. Ik zal dan met mijn vrouwelijke charme het nog een keer proberen. Het werkt. We worden binnen gelaten en hoeven dus niet naar InvernessMarina.Het mooie is zelfs dat we een dagje extra krijgen, want de sluismeester laat ons aan de ponton voor de draaibrug overnachten. Morgen zullen we dan alles regelen en betalen om maximaal 8 dagen van het kanaal gebruik te mogen maken. We liggen hier heerlijk rustig. Het is bladstil en de donkere wolken geven het geheel een wat mysterieuze lading. Het pad wordt ruim gebruikt door wandelaars die hun hondje uitlaten, dus Duca komt ook aan haar trekken.

12 juli. Het begin van het Caledonial Canal

De volgende morgen ga ik betalen en de rest van de procedure regelen. (Formulier invullen, verzekeringspapieren laten zien en de 207£ betalen). De sluiswachter komt trouwens oorspronkelijk van aran Islandin Ierland blijkt tijdens een praatje. Het eerste schip is inmiddels ook vanuit zee door de sluis gekomen en we varen mee op door de draaibrug en een sluis richting de seaport Marina. Hier tanken we diesel en blijven een nachtje liggen. De eerste nacht is nl. gratis en ik wil ook wel even wat kleren wassen. Daarna toch maar even naar Inverness zelf gelopen. Het is best een aardige plaats en slechts 20 minuten vanaf de haven. We lopen wat rond, drinken koffie bij Costa met gratis Wi-Fi, waar ik de afgelopen week NRC’s download. Ook koop ik toch nog maar een extra voucher voor de Wi-Fi. Het gaat best snel en gisteren had ik Apple updates voor mij drie apparaten en dan kostte bijna 1gig. Tussen de middag lekker even lunchen in een van oorsprong Ierse pub “John Fox”. Dan op de terugweg boodschappen doen bij “The coöperative”, die op zondag tot 22.00 uur open is. We weten restjes en later maak ik met Duca nog een hele lange wandeling terug naar de zeesluis. Je kunt hier een mooi rondje lopen over de sluisdeuren heen en weer terug langs da andere kant. De sleutel die we gisteren hebben gekregen en die we het gehele kanaal bij ons houden, past op alle hangsloten van de Marina hekken. Ik spreek ook nog even 1 van de 4 mannen die we in Peterhead tegen kwamen. Ze waren al eerder hier, maar hebben motorpech, dus ze moeten morgen naar een werf. Afkloppen maar dat we deze reis weinig last zullen hebben van allerlei boot-gebreken. Het is altijd weer afwachten.

13-15 juli: drie mooie ankerplekken op Loch Ness.

Vanmorgen gaan we eerst aan de wacht ponton liggen om aan te geven dat we door de sluis willen. Wachttijd is 1,5 uur. De sluismeester komt onze gegevens opvragen en geeft ook aan na wie en aan welke kant van de sluis we moeten gaan liggen. Dit is de muirtown flight, bestaande uit 4 achtereenvolgende sluizen. We stijgen hier dus behoorlijk. Samen met drie andere schepen, waarvan er een kleintje met twee hard blaffende honden en de ander met stinkende draaiende motor gaan we de eerste sluis in. Als we liggen doet het motorschip gelukkig haar motor uit. De honden blijven blaffen. Alles gaat heel eenvoudig. Ik stuur, Meine loopt voor steeds het trapje op en de achterlijn wordt geleid door de sluiswachter. Die hulp krijg je als je maar met zijn tweeën bent. Er moet namelijk altijd iemand aan boord blijven. Zo gaat het vier sluizen achter elkaar. Lekker rustig en relaxt. Na de sluis varen we door het kanaal, dat hier net boven en evenwijdig aan de rivier de Nessstroomt. Af en toe zien we de rivier door de bomen. Na de volgend sluis aan het eind van het kanaal, komen kanaal en rivier samen. Aan bakboord zien we zogenaamde “weirs”, behoorlijke stroomversnellingen waar het water van het kanaal in de rivier stroomt. Hier moet je dus uit de buurt blijven. We komen op Loch dochfour, een klein Loch van zon 2 mijl lang voordat we op Loch Nesskomen. Hier wordt het snel heel diep. Onze dieptemeter kan slechts 183 meter aan, maar het is dieper, ongeveer 220 las ik ergens. We varen een kleine mijl door en gaan voor anker bij Urquhart Castle. Na het eten gaan we met het bootje naar de wal en verkennen buiten openingsuren en dus gratis het park en de ruïne. Leuk om hier te wandelen. Er zijn eenmaal Fransen die dit ook doen en eerder oude avond lagen er een aantal kano’s. Die zien we later op da avond aan de overkant van het Loch liggen. Ze kamperen daar en hebben een vuur gestookt. Het Castle is prachtig verlicht. Mooi plaatje dus. Heerlijk zon rustige avond in de kuip.

De volgende dag varen we naar de overkant van het Loch naar foyers rivier. Daar leggen we aan en maken een wandeling naar boven, waar een prachtige waterval is te zien. Ik volg het pad helemaal naar boven, Meine blijft halverwege wachten. Dan weer naar de overkant van het Loch, allemaal heel rustig kabbelend met alleen de genua, naar ons volgend ankerplekken, aan de monding de moriston rivier. Ook hier liggen we prima. Het is rustig weer, maar tegen de avond gaat het toch regenen. Meine komt drijfnat terug aan boord na het uitlaten van Duca. De hele nacht regent het, maar als we opstaan ziet de lucht er beter uit. Het is droog en zelfs de ons laat zich zien. Prachtig om hier al kruisend de groene heuvels te zien liggen in de zon. Met de verrekijker kun je ook de wandelaars hoog in de heuvels zien lopen. Dat trekt me ook wel. Misschien gaat het nog lukken als we aan het eind van het kanaal bij Ben Neviszijn.

We pakken een mooring net achter Cherry Islanden op een mijl afstand van fort augustus. Hier liggen we lekker rustig.  Dit piepkleine eilandje met alleen een paar bomen en bewaakt door boze meeuwen blijkt vroeger veel groter te zijn. Voor dat het kanaal gegraven werd, was het Loch 1.80 minder diep en dus het eiland een stuk groter. In de middeleeuwen stond er zelfs een kasteel op. Dat ontdekt Meine allemaal als hij in de avond met een bootje een stukje ga varen.

We zijn hier zo’n beetje in een Scheepskerkhof beland. Er liggen zeker twee echte wrakken, waarvan een één zeiljacht waar alleen de mast nog boven water uit steekt. Ik vraag me altijd af wat voor persoonlijke verhalen hierachter zitten. Hoe komt het zo ver, dat je je schip vergeet en het uiteindelijk zinkt. Een ander verwaarloosd schip is in bezit genomen door meeuwen. Er is een raam kapot, dus we vermoeden dat ze binnen lekker nesten hebben. Toen we er langs voeren krijsten ze enorm. Later op de avond gaat Meine nog wat roeien met Duca in het bootje. Ik zit lekker in de kuip. Het is stil en donker weer. Plots zwemt er en otter voorbij. Mooi gezicht. Een eindje verder wordt hij aangevallen door de agressieve meeuwen. Ze maken duikvluchten tot in het water waar het beestje zwemt.

16-18 juli Via Fort Augustus naar Loch Oich

De volgende ochtend eerst even “dipping in and dipping out”, onze dagelijks ochtendplons. Het blijft koud en het is toch lekker. Dan varen we naar fort augustus, waar ons deze keer vijf sluizen te wachten staan. Als we aanleggen aan de ponton, herken ik het klassieke Engelse kokkelvisser bootje, waar ik een week gezegend voor de kust van Northumberlandeen foto van heb gemaakt. Leuk mannetje, die sinds drie dagen met pensioen is en direct vertrokken is met zijn bootje. Hij heeft nu even een bemanning aan boord, maar zijn plan is om naar de westkust van Harris te gaan en misschien zelfs naar ST. Kilda. Het bootje voer vroeger in de monding van de Thamesin het droogval gebied. Bij eb verzamelde men kokkels. Het is 100 jaar oud en 50 jaar geleden is de kajuit erop gebouwd. Ik beloofd hem de foto te mailen. Wij gaan later, want eerst even een paar boodschappen doen, door de sluis. In de sluis raken we aan de praat met een Nederlands echtpaar. Hij is geboren in Heeg en vandaar dat onze boot opviel. Bovendien heeft zijn broer een iets grotere jeanneau, die ook in Heegligt. Leuke mensen, die met de auto op pad zijn. We varen door een magnifiek landschap. Af en toe schijnt de zon op de hellingen en het is alsof je door een hoog berglandschap vaart. Dat is ook in wezen zo. Echt prachtig! Na nog een paar sluizen komen we op Loch oich, het hoogste tijdens deze reis. Eerst willen we weer ankeren, maar er blijkt ook een kleine ponton, dicht bij weer een kasteelruïne. Er ligt een bootje, maar als we aankomen vaart het net weg. Prima plekje. Ik ga even op verkenning uit en beland in het chique glengarry Castle hotel. Prachtige ligging en schitterend en stijlvol ingericht. Ik maak binnen een praatje in de lobby. Misschien later op de avond iets drinken in de bar? Dat kan helaas alleen in combinatie met eten en ik heb net zelf een heerlijk ribeye op kamertemperatuur liggen die we met verse tuinbonen gaan eten. Wel krijg ik een handig plattegrondje mee. Morgen misschien een wandeling?

Tegen het eind van de avond begint het flink te waaien. Er is inderdaad sterke oostenwind voorspeld. We hebben gehoord dat het dan echt kan spoken op Loch Ness. De diepte van het water en de lengte van het meer, maar dat er gevaarlijke draaikolken kunnen ontstaan en dat het Loch soms zelfs wordt afgesloten. Wij liggen echter een Loch verder. Niets aan de hand toch?

Uiteindelijk krijgen een gale force 9 te verduren, die midden in de nacht dwars op het schip beukt. We liggen veilig aan de ponton en gelukkig niet voor anker, maar als ik zo midden in de nacht wakker wordt, is het toch best beangstigend. Ik kijk rond 3.30 uur even naar buiten en zie dat onze zodiak, die ik aan de steiger had vast gemaakt, nu ondersteboven boven op de ponton ligt. Het giert buiten en het duurt wel even voor ik weer in slaap val. Stel dat de ponton het niet houdt? Rationeel weet ik dat dit geen echt risico is, want ze liggen zo stevig vast. Maar ja je weet nooit! Rond 5.30 word ik weer wakker. De storm is wat gaan liggen. Onze bijboot ligt weer in het water. Duca is trouwens vannacht ook op de grond bij ons komen liggen. Ze was ook onrustig.

We slapen tot 9.00 uur uit en dan schijnt de zon een beetje. Na het ontbijt maken we een wandeling door het park van het hotel en langs de rivier. We belanden in het invergerry hoteliets verder op voor koffie en scones. Het weerbericht is weer heel slecht en we besluiten hier te blijven wandelen en vanmiddag een lange wandeling te maken langs de rivier de Garry. Inderdaad wordt het een prachtige wandeling van zon drie en half uur, helemaal langs de rivier een ook nog door een weidelandschap. Zoals gebruikelijk raken we het pad kwijt en belanden een tijdje dwars tussen de varens, boomstronken en kapotte hekjes. Lekker ons eigen pad vinden, daar houden we van. Uiteindelijk komen we toch weer in het bos terecht. Het is echt prachtig. Af en toe miezert het een beetje, maar te weinig om een jas aan te trekken. We lopen volledig over een natuurlijk pad, zonder mensen en wegen tegen te komen. Op de terugweg langs de andere kant van de rivier, gaat Duca plots achter een ree aan. Ze liep dus los. Iedere keer denk ik, dat het wel kan en dan gebeurt er zoiets. Als ze achter een beest aangaat luistert ze absoluut niet. We laten haar dan meestal gaan en horen vervolgens een baar boze kefjes. Ik zie haar echter diep beneden in de rivier, die best snel stroomt. De ree is er blijkbaar doorheen gezwommen. Gelukkig komt Duca bij zinnen. Als ik haar met hoge belonende stem roep (Goeeeed zo! Kommm maar!) komt ze terug. Weer een les geleerd. Ze had ook echt in de stroming van de rivier kunnen belanden! Na de wandeling een pintje is het invergerry hotelen we blijven er natuurlijk eten. Meine vis met verse doperwten en ik een heerlijk in deeg verpakte ree biefstuk. Terug op de boot bereidt Meine het bakken van brood voor: deeg klaarmaken gevuld met pompoenpitten en vervolgens tot morgenochtend in de koeling.

18 juli. De dag begon grijs en grauw. Heel veel regen in de nacht en ook nu nog. De zware wind kwam niet, dus we lagen redelijk rustig aan onze ponton. Als we even een praatje maken met ons buurschip, blijkt dat ze zich zorgen hebben gemaakt omdat we gisteren zo lang weg bleven tijdens onze wandeling.

We gaan rond een uur of 12.00 uur varen ook al regent het nog en is het grauw. Morgen verloopt onze 8 dagen permit en we hebben nog wat te varen. Niet veel meer, eigenlijk erg weinig, maar nog wel een paar sluizen, waarvan Neptunes staircasemet 8 sluizen de grootste is. We varen dan ook het gehele Loch lochiover. Harde wind tegen tot 32 knopen, koud, grijs met af en toe een bui. We blijven voor de nacht liggen vlak voor de sluis gairlochy. We liggen hier op een pas eigenlijk met rondom de hoogste bergen van Schotland. Echt schitterend, ook omdat tegen het einde van de middag het opklaart en de wind gaat liggen. Ik zit nu in de kuip, met eindelijk wat knutjes om mijn hoofd. Ik houd al de hele avond ben nevisin de gaten of deze vrij komt van wolken. Tot nu toe niet.

Later op de avond ga ik nog wat foto’s maken. Het is echt schitterend, nu met de zon erbij. De wind is geheel gaan liggen. Ik zit tot laat buiten (23.30) en het wordt behoorlijke koud. Mijn asem is duidelijk te zien. Maar met wolfje (zo noem ik mijn nieuwe namaak wolfs bont fleecedeken) en Duca op schoot is het heerlijk. Meine is al vroeg naar bed gegaan. Ik drink voor het eerst deze reis een whisky. Om 21.45 is Ben Nevis dan eindelijk vrij zonder wolken te zien. Hier en daar schijnt de zon nog op de toppen. Ik blijf nog een hele tijd buiten, wachtend op de sterren, maar het wordt maar niet donker.

19 juli. Neptunes staircase schept een band.

Samen met vier andere schepen door 8 sluizen. Bas met zijn gezin op de catamaran tweebeen, die van plan zijn om naar de outer hebrides te gaan, als het mooi weer is. Later in de zeesluis komt hij wat tips vragen i.v.m. stromingen en dergelijke. We zijn daar zelf nooit zo strak op, maar de tabellen die achter in de cruising almanak staan zijn wel handig om te gebruiken. Ik raad hem ook welkome Anchorage 2015 aan, waar hier bij de sluis een hele stapel ligt. Later bedenk ik dat ik hem wel mijn pilot had willen lenen. Wij gaan niet meer die kant op helaas. Het weer is niet aantrekkelijk genoeg. Na de sluis zie we alle schepen hun eigen richting kiezen, ieder naar zijn bestemming voor vandaag. Mooi hoe dat uitwaaiert.

En dan zijn we ineens weer in de stroming van de groene schotse eilanden. De zon komt erbij. Op het hoogte punt van de tegen stroom (4knopen tegen) passen we corran point met een mooie vuurtoren. Ik ben net klaar met het voorbereiden van lasagne om van deze stroming te genieten. Het si immers rustig weer. Wij gaan ankeren in een kleine baai. Op de kaart aantrekkelijker dan in het echt. Er loopt een drukken weg langs en net nu de zon doorgebroken is, liggen wij hier in de schaduw van een hoge heuvel. Afijn, er komen ook nog andere plekjes, dus we blijven liggen hier in kentallen baai.

20 juli t/m 24 juli: Zuidwest Schotland tot aan de Ierse zee: 104 mijl (totaal 796)

20 juli. Wel of niet bloggen?

De volgende dag vertrekken we pas laat. Het regent en is vies weer. Ik gebruik de tijd, om al mijn foto’s de ordenen en een naam te geven. Tot nu toe zijn het er 170 en 15 filmpjes. Ik heb deze reis nog niet geblogd en heb er ook niet zo veel zin in. Misschien als ik op een plek komt met goed gratis Wi-Fi? Eigenlijk ben ik al een beetjes laat voor mensen om drie weken in een stuk te lezen. Afijn, we zien wel. In ieder geval, maak ik wel het verslag voor mezelf. Als het opklaart, varen we uit, een kort tochtje van 14 mijl, naar Loch crenan. Ook hier ligt weer een mooring op ons te wachten. Die is vanwege de harde wind moeilijk te pakken te krijgen. Steeds als Meine de haak erdoor heeft en wil aantrekken om een lijn door het oog te krijgen, komt er weer een poeier wind, waardoor de boot weg schiet. Het lijntje met de haak houdt het wel. Na een tijdje lukt het. Het is vies weer en het regent. Meine gaat achter op de boot in zijn zeilpak in de stromende regen zitten vissen. Hij heeft vanmorgen een makreel gevangen en wil er nog een paar bij. Ik breng hem maar even een borreltje. Hij vangt nog een paar hele kleintjes, die hij levend teruggooit. Een iets grotere blijft bewaard. Ik bak ze deze keer eens in zijn geheel in de “wonderpan”. Ongelooflijk hoeveel vet ervan afkomt. Ik eet het kleine visje. Ik ben uiteindelijk toch niet zo van de vis.

21 juli. Oban

De volgende ochtend laten we Duca niet uit, maar varen direct door naar oban Marina. Hier komen we om 12.00 uur aan na 10 mijlen. Beide watertanks zijn leeg en we moeten ook boodschappen doen. We varen met de gratis Ferry naar de overkant en komen veel Nederlanders tegen: dePrinsendamuit Rotterdamligt buiten voor anker en de opvarenden zijn aan het passagieren. Heerlijk gegeten toch maar in het tentje bij de haven: hertragout met jonge aardappels en knapperige peultjes. En een goed stevig flesje wijn erbij voor slechts 13 pond: 14%.

22 juli. Naar het zuiden!

Toch weer tot 9.00 uur uitgeslapen. Ik heb vannacht zomaar een uur wakker gelegen, luisterend naar de regen. De voorspellingen zijn iets beter, maar de laatste dagen was het al winst als we hoge bewolking hadden in plaats van laaghangende met alle heuvels rondom in de nevel. Het ziet er vandaag beter uit. We varen om 10.00 uur uit richting het zuiden! Een tijdje hebben we besloten om niet meer richting het noorden te gaan en daarmee ons oorspronkelijk doel: de westkust van Harris en haar witte stranden op te geven. Het weer is te onstuimig. We zullen nu afzakken via de Ierse zee en de oostkust van Ierland. Daar zijn we vorig jaar nog niet geweest. En wie weet is richting het zuiden heet weer beter.

Vandaag dus maar een eerste etappe. De wind is helemaal precies tegen. Dus eerst op de motor de kerreira sound uit en dan via wat kruisrakken motor zeilend verder. De wind gaat in de loop van de dag naar west is de voorspelling, dus wie weet kunnen we nog echt zeilen vandaag. Het stampt enorm op deze manier, zeker wanneer we stroom mee krijgen. We doen even een ommetje door de cuan sound, omdat we verwachten dat het ten oosten van het eiland luingbeschutter zal zijn. Dat is ook zo, maar eerste stromen we dus met een enorme snelheid van 9,6 knopen door de sound, die behoorlijk smal is. Heel veel stroming en met de motor erbij goed blijven sturen. We krijgen ook nog gratis er een regenbuitje bij. Alles gaat goed, temeer daar het Engelse schip ons gevolgd is en nu voor ons vaart. Dat geeft altijd weer wat zekerheid als de lokalen je volgen.

Inderdaad is het nu een tijdje rustiger varen, motorzeilen dus. Later komen we weer even meer op open water en dan gaat het er onstuimig aan toe. We hebben echter steeds veel stroom mee, dus zetten door. Het plan is om naar de baai van graighousebaai aan de oostkust van jurate varen. Een baai eerder lowlandmans baai blijkt te open en te veel op de wind. Zo lang we stroom mee hebben gaat het goed en uiteindelijk kunnen we zelfs nog wel een half uur echt zeilen met de genua en motor uit. Jaja, waar je al blij mee bent. We liggen rustig aan een mooring. Een niet al te vriendelijke havenmeester komt het tientje ophalen. Het eerste wat hij zegt is, “did you pay?”. Morgen komt hij weer. Als ik later even naar de wal vaar is de sfeer daar gelukkig veel beter. Een aardige jongen die iedere dag staat te vissen op de ponton helpt zeer bereidwillig jet bootje aan te leggen. Ook als ik terugkom staat hij weer klaar.

23 juli. Onze eerste distillery

Eerst samen naar de wal, omdat we dan eindelijk en voor het eerst een distillery willen bezoeken, die van juradus. De moeite waard, ook al is hij nu niet in productie. Meine koopt uiteindelijk toch een mooie 16 jaar oude fles.

Daarna gaan we met Duca op zoek naar een wandeling. Naar het kerkhof is wel mooi. Er zijn graven daterend uit de middeleeuwen. Het ligt wat hoger bij de gemeenschap Keils.

Het moet een prachtig eiland zijn, maar om al lopend op de echt mooie plekken te komen hadden we dat beter moeten organiseren. In ieder geval klaart het op. Af en toe nog steeds een buit, maar als de zon schijnt waan je je in subtropische sferen, zeker met de palmen die voor het hotel staan.

Terug aan boord palaver. Morgen wordt het rustig weer. Ik heb geen nieuw weerbericht kunnen vinden aangezien internet het hier niet doet. Die in het hotel is alleen voor de gasten. Of een heel eind lopen, maar we laten het maar het ziet er goed uit. We moeten zo langzamerhand naar de Ierse zee en na veel gezoek naar een mogelijke plek met mooi weer kiezen we om toch nog 1 keer in Schotland te ankeren. We gaan morgen naar sanda Island, ongeveer 44 mijl hier vandaan.

Na onze “mislukte” wandelingen waren we al rond 16.30 aan boord, dus maar weer eens culinair gekookt: lamskoteletten, gekookte jonge aardappeltjes, gegrilde asperges en portobella’s met blauw ader kaas. Daar hebben we 1 van de 6 flessen betere rode wijn bij gedronken. Heerlijk, maar het was wel te koud om buiten te zitten.

24 juli t/m 5 augustus Ierse Zee tot Padstow: 387 mijl (totaal 1079)

24 juli. Richting de Ierse Zee.

We varen nu richting Ierlanden het is 11.45. De plannen zijn dus weer gewijzigd. Op juradeed mijn dongel het niet en dus was ons weerbericht een paar dagen oud. Vanmorgen had ik iemand aan de lijn in Nederland, die me waarschuwde voor de storm. Ja, daar word je niet rustig van als je geen weerbericht hebt. We besluiten dus een kort stuk van zo’n 20 mijl te varen naar port ellen, een beschutte haven aan de zuidkant van islay. Er is geen wind en vanochtend was er best wel zon. Dus maar even met Meine mee het water in bij onze mooringplek. Koud, maar ok.

Voorbij het eiland jura probeer ik mijn dongel weer en nu dus wel internet, dus ik kan even snel alle weerberichten opzoeken. Het slechte weer blijk vooral westkust Ierland, zuidkust Engeland en de Noordzee: gale force 9 verwacht. Bij ons morgen NW 4-5 aantrekkend naar 6. Aangezien de zee nu erg kalm is, besluiten we (helaas dus weer op de motor) in één keer naar ballycastleaan de noordkust van Ierland. We hebben dan in ieder geval de northchannelin goed weer gekruist, inclusief de shipping Lane, ook als is onze ervaring van vorig jaar, dat de drukte hier heel erg mee valt. Tot nu toe 2 ferry’s in de verte gezien. Het regent af en toe, niet hard, maar de wolkenpartijen zijn weer echt schitterend. Wel zie aan de horizon de lucht er behoorlijk onstabiel uit. Dat is dus het slechte weer dat op komst is. Weinig faunaleven trouwens hier, een enkele Gannets en soms een zeehond. Je ziet dan vaak aan de oppervlakte wat klein gespartel, visjes die proberen te vluchten.

13.00 uur. En toen waren we ineens aan het zeilen! Zonder motor, met een gangetje van 4.6 knopen, een beetje stroom mee. We koersen nu naar de oostkant van rathlin Island, i.p.v. de westkant. Dat is beter te bezeilen. Omdat we hierdoor iets later aankomen, hebben we waarschijnlijk ook geen last van de tidal streams, die hier fors kunnen zijn. Nog even en de zon breekt door. Het moet niet gekker worden. We zeilen uiteindelijk met stroom mee heerlijk richting het plaatsje. Dat is zo leuk aan varen en een dag als vandaag. Je vertrekt vanuit de verwachting de gehele dag op de motor vanwege geen wind en in de regen en dan kun je zomaar ineens 5 uur varen met de zon in je gezicht. Iedere keer is het weer verrassend hoe anders een dag kan verlopen. Wel jammer dat we nu Schotland verlaten hebben; de schotse vlag in de wand is weer vervangen door de Engelse. De havenmeester even gebeld en die geeft heel klantvriendelijk aan dat hij op een ponton zal staan om ons een plek te wijzen. Hij staat enthousiast te zwaaien als we binnenkomen. Hij is jong en de assistent havenmeester. Een beetje erg enthousiast, want we krijgen alles te horen van wat hier mogelijk is. Maar eigenlijk best leuk. Liever zo dan de jongen bij Jura. Meine wil graag een keer Fish and chips, dus gaat dat halen bij een tentje aan de haven. Voor het gezonde idee, maak ik er een salade bij. We bewaren een heel portie chips, want het is echt te veel. Meine eet ook nog mijn halve gepaneerde vis op. Afijn, het is mooi weer en het weerbericht voor morgen is nog heel goed. Zondag zou het echt weer de gehele dag gaan regenen en ook hard waaien.

Met Duca ga ik na het strand. Want zijn die Ierse stranden toch zo mooi en breed met een fijne branding. Duca gedraagt zich als een “ADHD” hondje, dat je een beetje tegen zichzelf moet beschermen. Ze rent achter stokjes aan, ook die van andere hondjes. Wel mooi om te zien dat ze die dan uiteindelijk niet pakt, maar letterlijk een stapje terug doet. Ze is ook helemaal niet bang voor de branding en duikt gewoon onder water om een stok te zoeken. Daarna natuurlijk uitgebreid rollen in het zand; de oortjes zullen wel met water zitten. We lopen wel een uur. Een eindje verder zijn jongeren in de branding aan het zwemmen bij een paar rotsen. Stoer hoor. Als ik later terugloopt hebben ze inmiddels een vuurtje gestookt. Alles bij elkaar wel een leuk sfeertje, veel kinderen, veel honden en veel sporters, maar alles relaxt en zonder lawaai.

25 juli zaterdag. Al de 2^edag mooi zeilen in de zon.

We vertrekken vroeg om 8.20 uur, want willen een mooie afstand afleggen. Bovendien is het schitterend weer. We zijn wel heel lang bezig met gemiddeld 3–4 knopen stroom tegen benmore Headte ronden. Anderhalf uur en 2 mijl verder hebben we het ergste gehad. Het is wel prachtig zo dicht onder de kust. Hele steile kliffen, die waarschijnlijk honderden of duizenden jaren geleden naar beneden zijn gestort. Toe we gisteren vanuit de verte deze kust naderden, leek het eerst of er een stenen nederzetting tegen de wand was aangeplakt. Dat leek zo door de enorme brokken vierkant graniet, die als je er dichterbij komt, zoals nu meer dan huizenhoog zijn. We varen zo’n beetje voor het lapje en er is niet veel wind. Wel af en toe een lekker zonnetje, ook al blijft het echt koud met de noordenwind. Ik zit in de kuip met wolfje om me heen en probeer een leukere betere bestemming voor vandaag te vinden dan portavogie, dat een vissershaven is, waar je wel getolereerd wordt, maar dat is dan ook alles. De andere plaatsjes zijn niet beschut of zoals bangorte dichtbij en een hele grote Marina, waar wij niet zo van houden. Peelop het eiland Manis te ver weg. Dan maar weer naar Schotland? Ja eigenlijk wel, want met een iets beter bezeilde koers wat meer halfwind besluiten we over te steken naar portpatrick. Ik bel de havenmeester of we welkom zijn, want het schijnt populair te zijn in het weekend en het is zaterdag vandaag. Er blijkt een regatta te zijn, maar we zijn meer dan welkom. Leuk!

Tijdens het varen is er rond 16.00 een “mayday” van Belfast Coastguard. Er is ergens een ongeluk gebeurd met twee mensen, die ergens (een pier) vanaf zijn gevallen in het water. We volgen de reddingsoperatie via de marifoon. Altijd afschuwelijk als je weet dat ergens in de buurt mensen in nood zijn. Eerst lijkt het erop dat de lifeboat ze niet kan bereiken. Dat lukt wel en even later horen we dat de slachtoffers met ernstige verwondingen overgevlogen worden naar het Victoria ziekenhuis.

Ondertussen zeilen wij heerlijk met een halve wind in de zon naar Portpatrick. We komen om 18.00 uur aan in een volledig leeg haventje op een paar vissersbootjes na. Waar is de regatta? Een raadsel. Ik heb echt de goede havenmeester gebeld. Wel een beetje jammer, want de sfeer bij zo’n regatta is altijd erg gezellig. Ik zoek later nog wat op internet, maar vind niets. Wel iets over de jaarlijkse rafting regatta, die de Lifeboat organiseert. Die is hier trouwens erg actief, heeft een nieuw ponton aangelegd en de drempel bij LW weg gebaggerd, zodat je nu met alle getijden dit haventje kunt bereiken. We eten restjes en zitten tot laat in de kuip. Mooi stil weer met lichtjes van de huizen om ons heen. Het leuke is dat we nu toch weer even in Schotland zijn; de vlag hangt weer in de wand.

26 juli Regen en tijd voor dit verslag.

Het voorspelde slechte weer liet wat op zich wachten, maar “gelukkig” begon het om 10.00 uur te regenen en later ook hard te waaien vanuit het zuiden. Niet voor niets deze dag in de haven gebleven dus. Na een zondag ontbijtje toch maar even de wal op. Ergens koffie gedronken en een leuk tentje gezocht om vanavond te gaan eten. Meine is twee keer in volledig zeilpak het hondje wezen uitlaten en ze kwamen zeiknat terug. Hondje met een handdoek drooggewreven en die dook direct ons bed in. Vooruit dan maar. Ik heb veel aan het verslag en de foto’s/filmpjes kunnen werken. Nog steeds niet geblogd en besloten dat ook niet te doen. Kost te veel tijd en dan besteed ik bijvoorbeeld liever aan het maken van een boek over onze reizen naar Scandinavië. In dezelfde trant als “rondom UK en Ierland”

We drinken ergens koffie, doen een paar essentiële boodschappen en daarna doet Meine een tukje en ga ik een stuk langs het Coast to Coast pad lopen. Echt schitterend, ook al miezert het. Ik vind het altijd griezelig zo langs die afgronden. Altijd bang dat een deel in mij naar beneden wil springen.

De havenmeester ook nog even gesproken. De man die de telefoon aannam en over de regatta sprak “that must be Mark, he was fooling around a bit”. Toch een beetje raar, want je verwacht wel juiste informatie te krijgen. In ieder geval is het sfeertje hier prima. Ook hier is de haven sinds kort eigendom van de community en steken ze alle liggelden in de ontwikkeling van de haven. Nog even naar de RNLI-shop geweest voor een nieuw vaantje. Ze verkochten van alles, maar dat niet. Vonden ze wel een heel goed idee eigenlijk! In de loop vaart er een klein jachtje binnen, die bij ons langszij komen: vader en dochter. Pa met pensioen en direct gaan zeilen, zoals je hier zo vaak ziet. Moeder sluit af en toe aan en dochter is gek van zeilen dus vaart mee als het kan.

‘s-avond in The Crown Hotel pub eten gedaan: sunday roast met paté vooraf. Heerlijk en vooral lekker warm en gezellig daarbinnen.

Morgen richting Peel Island of man?

27 juli maandag. Het is geen vakantie, het is een manier van leven.

Als je er zo tegen aankijkt, is de beleving heel anders. Tijdens een vakantie moet het mooi weer zijn en tsja dan zouden we nu wel heel erg teleurgesteld moeten zijn. Als manier van leven en zwerven is het heerlijk. Veel dagen pakken toch iedere keer weer anders uit. Meestal in een gunstige zin. Dat maakt dat zo’n reis toch ook lang duurt en dat is heerlijk. We gaan vandaag varen in de verwachting van geen wind en de gehele tijd stroom tegen. De getijden zijn nu voor naar het zuiden varen heel ongunstig. Er is wat wind, dus met de zeilen en motor erbij gaat het redelijk. Oostenwind en als we uit de beschutting van het schiereiland The Rhinskomen, wordt het onstuimig, ook omdat daar veel stromingen, races en eddies zijn. Juist nu op dit moment.

Later kunnen we nog heel goed zeilen en zonder de motor erbij. Terwijl we zo zeilen nadert een grote vissersboot. Die komt wel erg dichtbij. Net als ik klaar sta om bij te sturen zie ik in de stuurhut 2 mannen naar boven komen rennen. Even later zwenkt het schip sterk naar SB. Ze waren weker allen beneden in het ruim bezig met de vis. Het varen gaat heel voorspoedig, want we zijn al om 7.50 uur vertrokken in de richting van Peel op het Isle of Man. We zouden daar nu rond 16.00 aankomen en moeten dan wachten aan de kade totdat het Lock van de haven opengaat. We besluiten nog verder door te varen in de richting van Port St Mary, een baai waar je beschut kunt liggen. Met stroom mee gaan we met een snelheid van 7,5 knopen door de Calf Sound. Ik film het gehele stuk. Wel behoorlijk wiebelig, maar het geeft ene goede indruk. Om 18.00 uur meren we aan aan een mooring. Ik ga nog wat aan de wal en ook hier weer een mooi verzocht gedenkteken over WO2. Deze keer over de schepen die vanaf Man in 1940 gestrande militairen hebben geëvacueerd uit Normandië. Aan de kade praat ik met vissers die net hun hele lading kleine jakobsschelpen aan het uitladen. Als een zwerver mag ik de schelpen die uit de zakken zijn gevallen verzamelen. Een heerlijk maaltje.

28 juli dinsdag. Holyhead Marina.

Ik was vandaag een beetje zeeziek, misschien ook omdat we vannacht aan de mooring toch af en toe wel deinden. Ook vandaag kunnen we veel zeilen. De wind blijft NW. Wel in het begin een hele woelige zee, dus dat betekent voor mij veel buiten blijven en het liefst de gehele tijd sturen. Sowieso is de zee te onstuimig voor onze stuurautomaat. Met harde wind en een dreigende wind varen we de haven binnen, mooi voor het lapje. Wel even uitkijken voor de sneller ferry’s die hier ook af en aan varen. Holyheadis een grote Marina met alle faciliteiten. Bij het voorlopig binnen varen in een box (het VHF-kanaal klopte niet en er nam dus niemand op) raak ik een beetje scheef in een box en een actieve dame helpt ons. Vooral uit zorg dat we haar schip raken. Dat is echter absoluut niet aan de orde. Uiteindelijk krijgen we ergens anders een plaatsje toegewezen, wel met de kont op de wind. Buiten eten zit er deze keer niet in of toch wel? Uit eindelijk gaat de wind liggen en eten we de schelpen die ik bij elkaar heb geraapt. Heb ze helaas niet goed schoongespoeld, dus met knarsende tanden! De smaak is heerlijk en Duca geniet van de rommelige restjes. Meine eet natuurlijk alles “met huid en haar”.

29 juli. Met 10.4 knopen rondom South Stack.

Het plan is om naar Bardsey Islandte gaan en daar te ankeren. In de pilot staat dat het van de National Trustis en dat je toestemming moet hebben om er te landen. Het is een natuurgebied met een grote kolonie zeehonden. Gelukkig vraag ik even na in de haven voordat we uitvaren en het blijkt nu eigendom te zijn van een particulier. Ook vandaag staat er en goede wind. De haven is echter lagerwal en er staan enorme golven. Vanuit de verte lijkt het altijd enger dan het is als je erin zit. Terwijl wij uitvaren hangt er een helikopter in de lucht en een begeleidingsvaartuig plus een pilot boot zijn ter assistentie aanwezig. Niet voor ons maar voor een vrachtschip, wat een tanker lijkt en die naar binnen moet. Ook komen er nog een veerboot en een hele snelle ferry binnen. Daartussendoor varen wij uit. Inderdaad duren de hoge goven maar even. We blijken stroom mee te hebben. Dat klinkt een beetje raar, want dat moet je natuurlijk vantevoren weten, maar als het er niet precies op aankomt, kijken we niet zo nauw. Het gaat hard en snel. De teller geeft op een bepaald moment 10.4 knopen aan. Om 17.00 uur komen we bij het eiland aan. Lekker vroeg en dus direct maar even naar de wal. Na het eten komt het er meestal niet van. Het is echt een prachtige plek, met mooi de zon op de weilanden. Veel schapen (Duca aan de lijn) en vooral alle zeehonden zijn indrukwekkend. Vooral de grote mannetjes, die heel dicht bij ons bootje komen als we naar de wal gaan. Onderweg heb ik het in Obangekochte lamsvlees in een marinade gezet en we eten heerlijk culinair net verse doperwten en jonge aardappeltjes. Mijn twee vieze zeilersbroek hebben de gehele dag in een marinade van Biotex gelegen en zijn redelijk schoon geworden.

30 juli donderdag. Een foute inschatting.

Het weer wordt iedere dag een beetje beter en terugrekenend kunnen we al zeilen vanaf dat we Jura verlieten. De wind is de laatste dagen steeds NW 3-4 en dat pakken we natuurlijk als je naar het zuiden wilt.

Vannacht lagen we voor anker in de baai van bardsey Islandtussen de zeehonden en de rotsjes. Goed beschut en de deining viel erg mee. Aan de oostkant van het eiland. In de vroege ochtend begon ons anker toch te slippen. Ik vermoed door de ebstroom en dreven we de baai uit. Meine had het in de gaten, dus direct de kleren aan en vooral lenzen in en varen. Besloten dan maar direct naar de overkant te gaan. Dus niet cardiganmaar een stuk verder, eventueel door de Ramsey sound en dan ankeren of droogvallen bij Solva. De zon komt erbij en met ruime wind kunnen we zeker 7 uur zeilen, waarvan een heel stuk met stroom mee. Als we uiterlijk 20.30 aankomen bij Solvakunnen de nog naar binnen varen en droogvallen. Zo niet dan ankeren we buiten in de baai tot de volgende ochtend. Maar goed, dat gaan we gemakkelijk halen. Ik heb een route uitgestippeld helemaal om de Ramsey sound heen, ten westen van de vuurtoren. We gaan niet door de sound, omdat we daar te vroeg komen. Meine ontdekt dat er ook een doorsteek is. Nog niet eerder tijdens het zeilen, hebben we zo’n foute inschatting gemaakt. Er liggen allemaal rotsige eilandjes bij elkaar en daartussen zijn veel eddies. Staat duidelijk op de kaart, maar door ons volledig genegeerd. Aan het begin van het stuk krijgen we heel veel stroming tegen. We varen nog maar met 1.6 knopen, terwijl het log op 7 staat. Op het laatste moment keren we terug, dus voordat we echt tussen alle eilandjes belanden. Het is nog een hele kunst om ervan weg te sturen. Ook als varen we nu ineens 9 knoppen. Uiteindelijk zijn we 4 uur bezig om hieruit te komen en buitenom te ronden. Het is een heksenketel van golfjes en tegenstroom. Gelukkig is het prachtig weer en zijn de condities heel kalm. Geen wind meer en een rustige zee en toch al deze stromingen. Wat prachtig is dat plots een enorme dolfijn tot drie keer toe hoog en volledig uit het water springt. Meine roept en ik zie gelukkig ook nog één sprong. Geen foto natuurlijk, want het ging allemaal heel snel. Later horen we dat hier speciale boottrips naar toe georganiseerd worden. Door de enorme stromingen zitten en veel vis en worden de dolfijnen als het ware opgestuwd om te jagen. Schitterend. Later bij de angling shop in Padstowblijkt dat dit ook eenThresher Sharkgeweest kan zijn, die een hele lange staart hebben. Toen ik het dier zag, viel me al op dat hij één enkele lange achter-vin had en dus niet een dubbele vin zoals een dolfijn. Opdat moment had ik nog nooit van zo’n haai gehoord of een plaatje gezien. Het zou dus heel goed kunnen! Ze komen voor in dit gebied en jagen vaak samen met dolfijnen. Een paar keer per jaar worden gesignaleerd. Helaas geen foto van kunnen nemen. Omdat het zo onstuimig was, koos ik er voor me eerst aan te lijnen omdat ik binnen zat toen Meine riep. Wel verstandig, maar ook een beetje jammer.

We komen dus veel te laat aan bij Solva. Het is nog net licht en de bijna volle maan schijnt bij. De baai is klein, maar leeg en we zoeken een plekje. Meine laat direct Duca uit, want die kwam vanmorgen niet aan de beurt. Om 22.30 eten we een pie en wat soep en rond 24.00 liggen we in bed. Om 1.00 uur word ik wakker. Er klopt iets niet. Ik kijk buiten en we liggen met de achterkant van de boot tegen en half op de rotsjes. Het is bijna LW. Snel er weer uit en de boot verleggen. We zijn niet verlijerd, maar de rotskust was gewoon net iets te dichtbij. Er is hier een verval van wel 6 meter. Gelukkig lukt het me net om met een paar keer gas geven de boot vrij te krijgen. Als we net weer in bed liggen bedenkt Meine dat het verschil in eb en vloed hier dus groot is en dat de ankerlijn dus nog wat gevierd moet worden. Eindelijk liggen we dan in bed en het duurt wel tot een uur of 03.00 voordat ik in slaap val. We hebben de wekker gezet op 8.45 om tijdig naar binnen te kunnen varen. Om 07.00 uur is het HW. En er is een speling van 2,5 uur voor en na. Om 05.00 uur word ik weer wakker. We liggen enorm te deinen met het bijbehorend gerommel in de kastjes. Ik maak Meine wakker en we varen naar binnen. Het is licht, we pakken een mooring, waarvan de lijn ook nog even achter het roer blijft hangen, maar gelukkig is het een dermate slim systeem van nieuwe lijnen met ook rvs-musketon haken, dat we zo los kunnen klikken en de lijn onder het schip doortrekken. We slapen vast en diep van 7-10.00 uur.

31 juli strand dagje in Solva.

Dit is een prachtig klein vroeger vissersdorpje met nu wat toerisme aan de kust van Wales. Het waren gisteren een heftige 24 uur met prachtige uren tussen in. Vandaag is dus een stranddagje. Heerlijke zon, lekker met Duca over het harde witte zand, waar we ook perfect recht op zijn droog gevallen. Precies op deze ene mooie dag zijn we dus hier. Er zijn veel dagjesmensen, kinderen en honden die ook genieten. We lopen even helemaal naar boven als prachtige wandeling, maar ook om noodzakelijke boodschappen te doen. Later gaan we pub-eten in de Harbours Inn.

1 augustus. Een eiland uit een thriller

Vandaag zijn we naar Lundy Islandgevaren. Bijna 60 mijl van 08.45 tot 18.30 uur. Het eiland ligt mooi halverwege de route naar padstow, onze volgende bestemming. Waarschijnlijk wordt het de komende dagen weer slecht weer en in deze haven liggen we dan beschut. Lundy island heeft zowel aan de noord als aan de zuidkant beruchte Eddies, die we redelijk kunnen omzeilen. We komen er toch nog een beetje in, maar ok, de omstandigheden zijn goed. Wel natuurlijk toch weer op het laatste een stevige regenbui, maar zonder windstoten. Het eiland is maar 2 mijl lang en de ankerplek doemt al snel op. Wel behoorlijk wat swell toch nog. Er liggen ook een paar andere jachtjes. We gaan niet aan land, behalve Meine even om Duca uit te laten. Ik zorg voor het eten. De volgende ochtend rond 07.00 uur, merken we dat we toch ineens wat aan het verlijeren zijn. De boot nog maar even verplaatst. Gisteravond trouwens ook omdat hier een verval nu is van zo’n 8 meter en we met HW aankwamen. Zouden we met LW toch aan de grond gekomen zijn!

Samen gaan we even naar de wal en ik klim nog even de trappen op naar de vuurtoren. Prachtig uitzicht. Het eiland zelf moet ook heel mooi zijn. Ook eigendom weer van de national trust. Het stikt er van de konijntjes omdat er geen natuurlijke vijanden zijn. We nemen er echter de tijd niet voor, omdat padstow toch wel een heel eind is en we graag in de haven gaan liggen, die rondom HE maar een paar uur open is.

Wat wel grappig is, ontdek ik later dat de detective The Lighthouse van PD James, die ik in oban gekocht heb, zich afspeelt op een fictief eiland even ten zuiden van Lundy Island. Ik vind het altijd interessant om een boek te kezen dat zich afspeelt in het gebied waar we zijn. Deze keer dus toeval, want toen ik het kocht wist ik nog niet eens van het bestaan van Lundy Island af. Ik koos het puur vanwege de foto van een vuurtoren.

2 augustus. Om 9.45 vertrekken we van het eiland. De wind komt uit de verkeerde hoek, dus we kiezen ervoor om eerst op de motor richting kust te koersen en dan tee hopen dat we een laatste stuk kunnen zeilen. Dat lukt! Rond een uur of 16.30 bereiken we de monding van de rivier Camel, waar padstow aan ligt. We zijn op een goed moment gezien HW en hoeven niet te wachten om de “bar” aan het begin van de monding over te komen. Er staat genoeg water. We varen met grote snelheid de rivier op. We hebben wel 4 knopen stroom mee en de grote moorings die hier liggen worden helemaal onder water getrokken. Goed uitkijken dus. Over een half uur gaat de Lock op en de havenmeester heeft ons als gespot. We voeren even de verkeerde geul in. Ook diep genoeg, maar vol met kleine bootjes en dagjesmensen. Ik keer en vaar heel rustig, want nu 4 knopen tegen weer een stukje de rivier uit. Als het 18.00 uur is melden we ons weer en we kunnen naar binnen. We liggen direct aan de kade en krijgen nog 2 gezellige buurjachten naast ons. 1 daarvan lag ook in de baai van Lundy Island. Zij vertrokken daar eerder, maar komen hier later aan. Ze hebben stoer het gehele stuk opgekruist tegen we wind in, terwijl wij een groot gedeelte gemotorzeild hebben. Maar het is dan ook een klassiek scherp jacht met een lange kiel. Ik zag ze vanmorgen wegzeilen zeer scherp aan de wind. Het zijn mensen met 2 kleine kinderen en voor hun geboorte hebben ze 3 jaar gevaren. Veel ervaring dus.

Het ander stel heeft 2 opstappers. Als ze ons schip zien, vertellen dat ze net een nieuwe jeanneau 37 voet gekocht hebben die in oktober wordt geleverd. Volgend jaar willen ze ook rond de UK varen, want dan zijn we met pensioen. Zij 61 en hij 60. Ik ben jaloers. Ik laat ze mijn boek van vorig jaar zien en ze vinden het prachtig: of ik een professionele fotograaf ben? Leuk om te horen. Ik krijg trouwens steeds meer de idee om komende winter eenzelfde soort boek te maken van onze reizen naar Scandinavië!

Het is zondag vandaag en net als vorige jaar ook nu weer een muziekband. Stichtelijke muziek met een dominee die e.e.a. inleidt. Toch best wel mooi en de gebeden die hij zegt voor de vissers en de zeilers hier in de haven nemen we maar mooi mee. Varen op zee is immers altijd risicovol.

3, 4 en 5 augustus: 3 dagen verwaaid in Padstow. Wat doe je dan?

Als we de tweede avond rustig in de kuip zitten, komt er een muzikant op een stoeltje bij de boot zitten. Even later gaat het miezeren en hij verhuist naar de overkant van de kade om onder een zonnescherm van een winkel te gaan zitten. Het is een folkzanger/gitaar speler met mooie liedjes: John Breeze. Als een soort aanmoediging loop ik naar hem toe en doneer 5 pond. Deze gulle gave (hij speelt voor een goed doel blijkt later: Leukemie) wordt zeer gewaardeerd en hij geeft me een cd met eigen muziek erop. Als we die een paar dagen later afspelen valt de goede kwaliteit op.

We maken prachtige wandelingen. De eerste dag rond de kaap en het zeer brede strand met eb. We lopen bijna tot aan de baai waar we vorig jaar lagen en door de korenvelden terug. Schitterend en zeker met de zon erop. Vandaag hadden we kunnen varen al was de wind tegen. We eten aan boord. Boek aan de buren uitgeleend.

Dag 2. Met ferry naar andere kant. Langs strand en vervolgens naar een surfparadijs. Enorme branding zeker met de harde wind. Mooi weer, maar veel te hard om te zeilen tegen de wind in WK6-7. Door binnenland terug. Dit valt tegen. Lange wandeling, laatste stuk langs de weg. Naar boord en daarna in de London Inn gegeten. Leuke niet toeristische pub beetje achteraf.

Dag 3. Vier weer. Regen. Uitslapen. Verslag en foto’s bijwerken. Boodschappen toen. Ook nog even naar Rick Stein deli en lekkere kaasjes enzo gekocht. En een mooie harde glazenplaat om op te snijden voor thuis in de keuken. Nog even wandelen, maar om 4 uur keer ik terug. Heb het wel gezien langs een fietspad aan rivier camel. Meine wandelt nog lekker door en ik werk verslag en logboek bij. Aan boord heerlijk pie’s gegeten.

6 augustus t/m: Padstow tot : 387 mijl (totaal 1079)

6 augustus. Een armada van jachten vertrekt uit Padstow.

Mooi weer. Samen met andere jachten vertrekken we om 9.00 uit de haven. De meesten gaan naar het noorden. Wij en een ander jachtje naar het zuiden. Wel gehele dag gemotorzeild, vanwege te krappe koers. We varen zo’n beetje samen op. De ene keer wij voorop en de andere keer. Wij rondden lands endvia de buitenkant dicht langs de long ships.Er staat veel stroming, maar het is kalm en het is leuk om zo dicht erlangs te varen. Het andere jachtje gaat binnendoor. We komen min of meer gelijk aan in mounts Bay. Hier staat nog wel een swell. Ankeren in een klein V-vorming havenkommetje van Lamornawordt het niet. Ook hebben we geen zin om weer de dichte haven van penzance in te gaan. Ankeren uiteindelijk bij newlynn. Daar ligt een prachtig klassiek jacht in de zon. Liggen hier redelijk rustig. Het is al 20.00 uur. We hebben 63 mijl gevaren en zijn best wel moe. Eerst maar even eten (pizza, lekker gemakkelijk en sla). Daarna gaat Meine hondje uitlaten aan de wal. We mogen het haventje niet in, weten we van vorig jaar. Dit is vanwege de Foodindustry. Dus hij vaart naar de wal. De branding is steviger dan gedacht en gelukkig helpt een voorbijganger om te landen. Op de terugweg scheidt motortje er mee uit (benzine?) en moet er geroeid worden. Of liever gepeddeld. Door de branding roeiend is een van de dollen weer afgebroken.

7 augustus. We vertrekken zonder Duca uit te laten.

Het aanleggen hier met het bootje is te lastig. Ik repareer even snel de dol, waar uiteindelijk niet zoveel mis mee was. De rvs bout zat nog in de dol. De “brute” kracht waarmee Meine geroeid had, heeft het plastic alleen wat verwrongen. Eerst lijken we niet te kunnen zeilen vanwege geen wind en uit de verkeerde richting. Dan valt het toch mee en zeilen we wel twee uur lang zonder de motor. Daar zijn we al blij mee. Het mooie is dat de tegenstroom deze keer in ons voordeel werkt en ons richting de kust duwt. We moeten rondom lizard point en vallen dan af richting helford rivier. Daar waren we vorige jaar ook, dus ik zoek een ander plekje dicht in de buurt. Dat wordt de baai van ST. Mawes, ook een rivier die je op kunt varen en waar heel veel moorings liggen. We koersen een stuk op de motor richting de kaap, want anders gaat het allemaal te lang duren. We willen deze keer graag weer wat eerder aankomen. Gisteren wat het na 8 uur en dan wordt het gauw heel laat voordat alles gedaan is. Het weer klaart trouwens op. De regenbui in de ochtend, waar ik een beetje chagrijnig van werd herhaalt zich niet. In Falmouthen Plymouth is het mooi weer en die richting varen we op. Als we rond de kaap zijn zonder strubbelingen, vanwege het stille weer, varen we richting een mooi in de zon liggend plaatsje. Dat geeft hoop voor een mooie avond. Achter ons trekt een zeer donkere lucht voorbij, maar die haalt ons niet meer in. We vertragen zelfs even om weer wat te vissen. We hebben wel weer trek in een makreeltje. Het vertrouwen in vangst is nu zo groot, dat we de emmer en de steen om de vis te doden al klaar leggen. En inderdaad een half uurtje later hebben we mooi resultaat. In drie vangsten uiteindelijk drie redelijk grote makrelen over gehouden. De kleinere terug gegooid, sommige nog levend, de andere als voer voor de vogels of dolfijnen. Bij de laatste vangst zit het lijntje wel helemaal in de knoop en om de staart van de grootste makreel gewikkeld. De kleinere kunnen we gelukkig levend teruggooien. De grote wordt met de steen uit zijn lijden verlost en daarna knip ik de staart eraf om de draad te kunnen ontwarren. Gek eigenlijk, dat ik dit zo gemakkelijk doe. Het is toch weer dat natuurleven dat ook deze reis er gelukkig is. We varen de rivier zo ver mogelijk op. Het is 10 minuten na LW, dus we kunnen goed zien waar we een mooring kunnen pakken. We vinden er een aan het eind in een mooi rustig stuk. De digitale kaart geeft aan dat hier nu hooguit 10 cm water zou moeten staan, maar de diepte is 2 meter. Het wordt een heerlijke avond, waarbij ook de cobb weer eens tevoorschijn gehaald kan worden. Meine bereidt de vis en ik maak een lekkere groente ovenschotel met courgettes, champignons, paprika en uien en knoflook. Daarbij tagliatelle. Tijdens het eten maak ik nog een paar prachtige foto’s van de door de avondzon beschenen boskant. Daarna ga ik Duca uitlaten. Ik wilde al direct voor het eten gaan, omdat ze vanmorgen niet is uitgelaten, maar het LW was nog zo laag, dat de “hard” waarop je kunt landen alleen bereikbaar was vies 4 meter mud. Dat dus maar niet gedaan. Ik peddel rustig richting een andere plek. Het motortje gebruiken, nu in deze stille avond, past niet vind ik. Duca eerst op een strandje losgelaten om haar behoefte te doen en toen nog even helemaal naar boven gelopen. Ook hier is weer een prachtig wandelpad met door de bossen uitzicht op de jachten. Ik hoor ook veel uilen en Duca ruikt van alles. Aan de lijn dus, want ik wil haar hier nu niet kwijt raken. Je kunt duidelijk zien dat dut hier de rijke zuidkust van Engeland is. Het ene mooie huis naast het andere. Terug aan boord zitten we nog heel lekker buiten. We zetten de cd op van John Breeze, onze folkzanger uit padstow. Goede kwaliteit en heerlijk om zo naar te luisteren. Ik was van plan te lezen, maar zit liever hier nu stil. Zo’n avond en zo’n rustige plek aan het eind van riviermonding, maakt weer veel goed! Ook de wetenschap dat we hier weer rustig kunnen slapen is fijn. Morgen zullen we vroeg opstaan om 48 mijl naar salcombeaan de overkant van de baai te varen. Daarna is het plan om naar Alderneyte varen, Een van de drie kanaal eilanden bij de Franse kust en de enige die wel honden toelaat en volgens de pilot ook niet zo toeristisch is. Het plan is om dan de laatste anderhalve week via de Franse en Belgische kust terug naar Nederland te gaan. Dat komt ook goed uit qua wijnvoorraad die redelijk aan het slinken is. We hebben tot nu toe nog geen wijn in Engeland (erg duur) hoeven te kopen. Ook duur omdat de pond dit jaar 1,41 kost en vorig jaar 1,20!

8 augustus. Strakblauwe hemel.

Hebben we dit deze reis al een keer eerder gehad? Ik weet het eigenlijk niet. Weer even over boord. Dat doen we de laatste tijd ook weer vaker. Meine is trouwens wel iets trouwer dan ik. Als het koud is en regent hoef ik niet zo nodig. We varen om 7.50 uur. We weten dat er weinig wind zal zijn en dat is nu ook zo. We varen op de motor met het grootzeil als een beetje hulp over een vlakke zee. Zo vlak dat ik hier nu in de kuip kan zitten tikken. Dat is dan weer een voordeel! Voor het eerst deze vakantie: zonnebrandcrème, zonnehoedje op, “bloot” shirtje, voorluik open om kajuit koel te houden en de buiskap naar beneden om wind te vangen. We zijn het niet meer gewend deze “hitte”, 23 graden?

Onderweg vult Meine de dieseltank nog even. Het gaat hard met het vele motor varen. Ik kan me een zomer naar zwedenherinneren, dat het net zo ging. Om deze reden varen we niet naar salcombe, maar 10 mijl verder naar Dartmouth. Daar kunnen we diesel tanken. Ook het plan om naar Alderneyte varen hebben we verlaten. Het weerbericht is zodanig dat de Zuidkust van Engeland vooralsnog gunstiger lijkt. Hier blijft de komende dagen waarschijnlijk een beetje wind en na het weekend wordt het hier nietr zo slecht als aan de Franse kust: Noordenwind 5-6 en dan is Frankrijk lagerwal!

Vanaf her moment dat we langs Start Point zijn, kunnen we dan eindelijk zeilen. Het is 18.00 uur ongeveer en met zo’n heerlijk avondwindje zeilen we met een gangetje van 3-4 en zelfs 5 knopen naar de monding van de Dart. We negeren de rode boei die we aan BB moeten houden vanwege de Skerries, een reeks rotsen en ondiepten onder water. Met zwaar weer zal het hier onstuimig zijn, maar nu is het onrustig. Volgens de kaart zal de meeste ondiepe plek 4 meter worden, maar tijdens het varen merk het niet minder van 8 meter. Om 20.00 varen we de monding in. Tot het eind kunnen we zeilen. Heerlijk! Dat maakt zo’n hele dag motoren weer goed. Onderweg heb ik trouwens nog foto’s gemaakt van jagende en duikende Gannets.

We dachten dat Salcombe groot was, maar dit spant de kroon. Een enorm brede rivier met overal moorings, losse pontons en gewone aanlegplaatsen. Er is ook een speciale plek waar je kunt ankeren. Daar gaan wij liggen. Uit de pilot begrepen we dat hier de hoogte tarieven van de zuidkust gehanteerd worden. Vandaar. Meine gaat snel naar de kant met Duca en ik maak twee pies warm en ook nog een salade. We eten in de kuip zoals bijna ieder avond.

9 augustus. Een dagje aan de rivier

Meine gaat even zwemmen, maar ik vind de haven niet zo’n fijn idee. Onzin natuurlijk, maar goed. Het is bewolkt met een beetje zon. We hebben besloten om hier een dag te blijven en de rivier straks verder op te varen. De havenmeester meldt zich. De kosten vallen mee: 8,50 voor een anker plek. Meine had vooraf 20 pond ingeschat en ik 15. De prijzen vallen best mee, zie ik ook later in de havengids. Alleen als je een echte box in wilt ben je met onze lengte 32 pond kwijt. We gaan eerst boodschappen doen. Dat is wel weer nodig. En nu dus ook wat wijn kopen, want Frankrijk duurt nog wel even voor we er zijn. Ook hier is weer een Co-operative en die winkel bevalt ons goed. Lekker vers brood gekocht en groenten en fruit. Vooraf trouwens nog even naar de tourist information voor een mooie wandeling later vandaag. Dan terug naar de boot, 112 liter diesel tanken en al ons afval dumpen bij de speciale afvalponton. Goed geregeld hier. We maken nog even een praatje met Belgen, die 3 weken hebben. De zoon plus vriendin vaart met zijn ouders mee. Hij is gek van zeilen (T-shirt: Life is sailing) en probeert zijn ouders te overtuigen ook af en toe eens te ankeren.

Rond een uur of 12.00 is alles gedaan en varen we met de stroom mee nog zo’n 3 mijl de rivier op. Het is inderdaad een prachtige rivier: bossen in het beging en later weiden en akkers. We vinden een plek vlak voorbij Blackness Pointen lenen een mooring. Visitors mooring zijn aan de overkant, maar misschien blijft daar te weinig water staan. Later zie ik dat de enige 2 bezet zijn. We kiezen een mooring waar geen bijboot bij ligt, dus de kans is groot dat de eigenaar niet komt opdagen of dat deze niet is verhuurd. Er zijn hier een hele reeks lege moorings trouwens. Het plan is om te gaan wandelen, maar allebei hebben we niet zo’n zin in een lange wandeling. Dan maar even met Duca naar de wal. Er ligt hier een kleine ponton van een privé jachtclubje. Officieel mag je niet aanleggen, maar we doen het toch maar. Duca rent er vandoor. Ze maakt eerst een paar grappige sprongen: eerst naar rechts en dan naar links. Zo van ik kan niet kiezen welke kant ik op ga in deze weelde van gras. Boven aan het veld is ze er toch nog even vandoor. We horen haar rommelen in de bosjes en later krijsen de meeuwen. Nog wel even lastig om haar terug te krijgen, want ze lijkt een beetje vast te zitten tussen de struiken. Ik hoor haar rommelen. Net als Meine zich door de brandnetels wil begeven (korte broek), zie ik haar dichtbij en kruipt ze door een gat in de struiken terug. Als we helemaal naar boven zijn gelopen, zien we een klein bootje bij onze boot. Meine denkt dat ze de mooring controleren. We zullen zien of er straks een briefje hangt, dat we hier niet mogen liggen. De middag blijven we lekker aan boord. Ik lees en Meine vist. Aan het eind van de middag wordt het heel grauw en gaan het miezeren. We eten dus binnen en dat is even wennen, want het is best warm. Bij het eerste moment dat het droog lijkt gaan we weer met ons bordje naar buiten. Even later hoor in Duca binnen hoesten. Ze in de braadpan met vet en curry saus aan het leeglikken. Gelukkig verraadt ze zichzelf en kan ik de pan opzijzetten. Even haar snoet schoon gemaakt. Ben benieuwd of ze er ziek van wordt. We gaan vroeg slapen, want morgen willen we weer een heel eind varen. Het liefst rond Portland Bill.

10 augustus. Grauw en grijs en het miezert.

We zijn voor 7.00 op gestaan. Meine is Duca (die niet ziek is geworden), tijdens een enorme stortbui uitlaten en ik ben even met het verslag bezig. Als ze terugkomen vertelt Meine dat er een zeehond op de ponton lag. We gaan het zien wat voor dag het wordt qua weer. In ieder geval zo direct maar het zeilpak aan. Rond 8.30 zijn we buiten op zee en de windrichting is perfect. We kunnen de achter elkaar wel 10,5 uur zeilen. We leggen in 11 uur 65 mijl af! Mooie wind van achter en constant kracht 3-4. Alleen jammer dat er enorme regenbuien steeds over komen. Om 11.00 uur laat de zon zich heel even zien. Helaas daarna alleen wolken en af en toe droog. Zowel het zeilpak van Meine als dat van mij begint door te lekken. Toch genieten we. Ik stuur het grootste deel van de tijd (althans de stuurautomaat en ik zit erbij voor de uitkijk) en we varen lekker snel. Onderweg kruisen we nog even het pad van een grote vissersboot die aan het lijn vissen is. Bij Portland Billis het rustig. Vorig jaar kwamen we hier midden in de onstuimigheid terecht. Nu zijn we er op het juiste tij. De wind valt weg en geheel voor de wind moeten we op de motor varen. Met heel veel stroom mee. We varen bijna 9 knopen. We laten de kardinaal rechts liggen en gaan dwars over de shambles. Dat kan nu wel. Daarna kunnen we weer zeilen. Weer zo’n heerlijke avond windje met een strakke koers en 7 knopen snelheid. We laten de Portland Bill marinehaven links liggen en koersen naar Weymouth. Dat blijkt een gezellige en drukke haven. We liggen hier 4 dik. Naast ons komt ook een Nederlands schip te liggen, een zelfgebouwd jacht. Wij gaan weer eens een keer uit eten en vinden uiteindelijk een gezellige plek met een terras waar we nog buiten kunnen zitten. Het lijkt ineens wel een zomeravond!

11 augustus. Toch nog panne!

Onze Nederlandse buren zijn vanmorgen waarschijnlijk zeer vroeg én zeer stil vertrokken. Complimenten! Ze willen aanstaande vrijdag in Zeeland zijn, dus dan moeten ze nog wel wat mijlen maken. Wij vertrekken om 09.00 uur. De fransman waar wij langszij liggen zegt geen woord. Als ik de tweede keer good-morning zeg, komt er een schamper good-morning terug. Hij is bezig zijn kuip te schuieren. Ook als we weg varen geen enkele hulp als ik vanuit onze boot met moeite onze lijn los maak van zijn schip. Meine is net even Duca wezen uitlaten en heeft ook betaald: 27,50. De verleiding was groot, vooral bij hem om niet te betalen. Het plan is om vandaag naar newton river te varen, een natuurgebied aan de noordkant van wight. Er is weinig tot geen wind en we varen onder de kust op de motor. We willen het befaamde Lulworth Covewel eens van dichtbij zien. Het is een perfect ronde baai, die erg populair is. En dus ook altijd zeer vol en toeristisch. Zo ver komen we echter niet. Plots horen we een vreemd geluid bij de motor: aandrijfriem gebroken! Volledig aan flarden. Direct de motor uit en de genua erbij. Er staat een beetje wind, dus zeilen lukt net met een gangetje van 3 knopen. Meine gaat sleutelen. Vanzelfsprekend hebben we extra riem aan boord. Uit ervaring weet ik, dat ik hem dan zijn gang moet laten gaan en vooral geen hulp aanbieden. Uiteindelijk lukt het niet om de dynamo te kantelen. Dat is nodig om de nieuwe riem aan te kunnen brengen. Ook valt de wind helemaal weg. Voor ankeren is het her wel erg diep: 22 meter. Dan toch maar Solent Coastguardopgeroepen. Die hebben het op dit moment echter erg druk met een mayday: wat we begrijpen, een RIB bij Portland Billmet brand en gewonden. Wij wachten dus met oproepen tot het lijkt dat de actie voorbij is. Daarna vrij snel contact en het verzoek om naar een ander kanaal te gaan. Ik geef alles op en ook dat de condities kalm zijn. We drijven met de stroom mee weer terug naar weymouth en niet naar de kust. Die ligt op .750 mijl afstand. Er meldt zich de Karelia, wat later een zeiljacht blijkt te zijn dat in de buurt is. Er zijn trouwens heel veel schepen in de buurt. Ze overleggen met de Coastguard om assistentie te verlenen en ons terug te slepen naar de haven. Zij waren daarna op weg. Inmiddels hebben we toch maar het anker uitgegooid met 30 meter lijn. Een kwartiertje later is het schip bij ons en Meine en ik trekken met handkracht het anker weer omhoog. Da ankerlies werkt niet als de motor uit is. Die zou je wel kunnen starten en in zijn vrij zetten, maar dan koelt de motor niet. Dus als het niet hoeft. De bemanning van de Karelia pikt ons op en langzaam varen we richting Weymouth, zo’n 9 mijl verwijderd. Wat later blijkt dat de RNLI toch liever zelf uitvaart om ons op te pikken. Het is de grote reddingsboot die we al in de haven zagen liggen. Ze nemen ons met 30 meter lengte op sleeptouw en dan gaat het met een 7 knopen snelheid. Wel mooi dat het jacht ons te hulp schoot. Ze hoorden ons heel duidelijk een heel “Dutch” op de marifoon. Bij de haven aangekomen worden we langszij genomen met vier dikke lijnen, waarvan 2 springen. Ik film het geheel. Voorzichtig worden we afgemeerd tegen de ponton. Ik ben nu wel erg blij dat we betaald hebben, anders zouden we heel wat hebben moete uitleggen, schat ik in. Ik krijg het telefoonnummer van de mechanic van de RNLI, die rond een uur of 1500 tijd heeft om ons te helpen. Dat is mooi, want dan hoeven we niet een mechanic zelf te vinden. Ik ga even brood kopen en zie pal langs de haven een goed uitgeruste ship Chandler. Daar kunnen we later een nieuwe reserve riem kopen. Ik ben van plan om later met Duca naar het strand te gaan. Dat is nogal naïef gedacht, want weymouth is een zeer drukke en zeer populaire badplaats met alles wat daar in Engeland. Bij hoor. Het strand is dan ook helemaal vol en het stukje waar honden worden toegelaten klein.

Als ik terug aan boord komt, blijk dat Meine het toch gefikst heeft! We lopen samen naar de Chandler en het is nog een heel gedoe om de goede riem te vinden. We moeten precies de uitvoering van onze Yanmar weten, omdat er in 2004 veel veranderd is. Dat is het bouwjaar van ons schip, maar we moeten even kijken uit welk jaar de motor is. Een foto van het plaatje op de motor helpt. Ondertussen is er een visserschip binnen gekomen, dat ladingen krab aan het uitladen is. Ik zie ook een grote bak met kreeften en kan er 2 knopen voor 15 pond, dezelfde prijs die ik vorig jaar betaalde en deze lijken groter. Dat blijkt ook zo, want ik krijg ze beide niet in 1 pan. We melden ons af bij het havenkantoor en ik bel/sms de RLNI mechanic, dat hij niet meer hoeft te komen. We varen om 15.00 uit richting Studland Bay, een baai iets voorbij Swanage, waar we vorig jaar lagen. Een tip van het schip dat voor ons aan de ponton ligt. We hebben stroom mee en samen met een aantal andere jachten varen zonder wind en dus op de motor dicht langs de kust rond St Albans Head, befaamd voor zijn races. We varen dus tussen de kust en de races is met een gangetje van 8-9 knopen. Dat gaat lekker snel. We passeren Swanage en vervolgens schitterende krijtrotsen: “Old Harry’s Wives”.In de miezer er de donkere lucht al achtergrond zien ze er prachtig en geheimzinnig uit. In de baai liggen moorings voor visitors en ze zijn nog gratis ook. Eerst maar even met Duca naar het strand. Ze springt als ver voor de kust uit het bootje en zwemt zelf naar het strand. Blijft leuk! Daarna voor haar lekker achter stokken aan en rollen in het zand. Nog even een wedstrijdje met een grote bruine labrador wie als eerste terug is met een uit zee opgehaalde stok. Komisch. De grote hond pakt ook nog de stok van Duca af, maar een 2^ekeer laat ze zich toch niet gebeuren.

Dan terug naar de boot en de kreeften koken. Nu toch maar in heet water. Eén van de twee is nog wel heel erg “alive and kicking”. Zo erg dat hij bij het klappen van zijn staart een poot afbreekt. Toch blijft het dier leven. Dat heeft toch wel wat. Je gaat bijna denken dat ook een kreeft karakter heeft. We gaan erg van haar/hem genieten!

12 augustus. Een stomme fout, die gelukkig goed uitpakt.

We worden vroeg wakker, want zijn ook vroeg naar bed gegaan. (22.00) We wisten niet precies hoeveel last we zouden hebben in de ochtend van het feit dat door de veranderende windrichting we hier waarschijnlijk aan lagerwal zouden liggen. Inderdaad is vanochtend vroeg de wind gedraaid. Ik heb daar wel wat van gemerkt, maar had preventief oordoppen in gedaan. Heerlijk geslapen dus. We gaan beiden even over boord. Het water is heerlijk, tenminste vergeleken met eerder deze reis. Ik werk nog een uurtje aan het verslag en dan vertrekken we rond 9.30. Als we rond 16.30 bij de ingang van de Solent zijn, dan hebben we daar de stroom mee. Dat is “maar” 14 mijl hier vandaan, maar we moeten kruisen en sowieso is er niet zo veel wind. Het zou vandaag een sombere dag worden met veel bewolking, maar ze begint in ieder geval zonnig. Voor vanavond en vannacht is harde wind en veel regen voorspeld. We willen daarom naar chichester harbour. Daar lig je beschut in een natuurlijke omgeving. Een ander doel aan de oostkant van Wight: Bembridge gaat niet lukken. Die is ook een natuurlijke haven maar de ingang valt droog en het is er vandaag pas om 23.30 HW.

Vanuit de baai koers ik eerst naar het noorden richting de kust. Ik kan dan goed en snel de vaargeul Swash Channelvan de grote schepen kruisen. Aan de bakboord kant van de geul staan buiten de rode boeien ook nog een drietal rode staken. Die interpreteer ik dus verkeerd. Ik denk dat het een verbreding van de vaargeul is, misschien voor kleinere jachten. Het blijkt een richel rotsen te zijn. Daarom staan die staken er. Dat voelen we als plots het zwaard op klapt. Gelukkig is het net na HW en is het alleen even deze klap. Het channel kruisen kan sowieso niet, omdat ook de SB kant er van heel ondiepe plekken heeft. Dus volgen we de vaargeul tot aan een kardinale boei en we kunnen varen richting de kust. Het is prachtig weer en tot 16.00 uur zijn we bezig een kruisrak te varen, waarbij we steeds dicht bij het strand komen. Leuk gezicht al die kleurtjes. We komen mooi op tijd aan bij de nauwe doorgang naar de Solent. We hebben heel even met de motor bij moeten varen om de zandbank the shambles te ontwijken. We besluiten toch maar helemaal door te varen naar Chichester harbour. Dat is nog 27 mijl en dan zullen we daar net voor donker (20.30) aankomen. Als we tenminste zoveel stroom mee houden als nu. Zo langzamerhand plannen we namelijk onze terugreis naar IJmuiden. Dan is het gunstig om nu op de Solent alle stroom mee te pakken tot het laatste moment. Het is trouwens heel zonnig (tegen de verwachting in) en we kunnen motorzeilen tot aan de ingang. We negeren dan wel alle kardinale boeien en steken de route zoveel mogelijk af. De meest ondiepe plek bij LW zal dan 2 meter zijn. Echter het is nu alweer een aantal uren na LW en inderdaad is het meest ondiepe dat ik registreer 4,7 meter. Het is bijna donker als we aankomen en we gaan geen mooring meer zoeken we gaan direct aan BB de Sparkes Marinabinnen. Als de verwachtingen kloppen dan wordt het vannacht toch nog behoorlijk slecht weer. Bovendien zijn we zo laat dat we nu Duca ook gemakkelijker kunnen uitlaten. Ik heb al een lekkere groenteschotel voor in de oven voorbereid en we hebben nog 2 thaichicken pies.

13 augustus: een verregende dag met wind uit de verkeerde hoek.

Vannacht heeft het inderdaad enorm geregend inclusief onweersbuien. Ook nu (12.00 uur) regent het nog steeds en waren er vanmorgen vroeg ook weer onweersbuien. Zojuist heb ik de Marine betaald: 37,50 is 52,50 in euro’s, het duurst ooit tijdens al onze zeilreizen. Als het straks droog wordt (verwachting rond 1500 uur) varen we even richting Itchenoriets verderop in deze natuurlijke haven en pakken daar een visitors mooring. Een stuk voordeliger. Het is nu nog NO-wind en dat is zeer ongunstig om richting NO te varen. Morgen en overmorgen zouden mooie zeildagen kunnen worden: Zuidenwind! We willen dan zover mogelijk komen in 2 dagen: eerst Eastborneen daarna afhankelijk van de verwachtte windrichting Ramsgateof doorvaren naar Nieuwpoort in België. Inderdaad wordt is het om 15.00 uur inderdaad droog en zelfs warm met de zon erbij. Tegen een sterke stroom in varen we naar een officiële visitors mooring. Een uurtje laten komt een havenmeester langszij om af te rekenen. 15 pond. Keurige services trouwens dat ze langs komen. Als je net aangelegd hebt, heb je meestal geen zin om direct naar de wal te gaan om alles te regelen en in de avond is een havenkantoor meestal dicht. Heerlijk in de zon boekje zitten lezen. Na het eten als het bijna donker is laat ik Duca uit. Ik wandel een stukje door de marsh, een veenland achtig stuk land. Echt prachtig. Vanwege vossen (niet gezien) en konijnen (ook niet gezien) Duca aan de lijn. Die ruikt namelijk wel van alles. Als ik haar aan boord heb gebracht laat ik me nog even met camera drijven tussen alle kleine jachtjes die hier aan een mooring liggen. Filmpje gemaakt van deze rust met watervogels als geluid op de achtergrond. We gaan vroeg naar bed, want we willen om 07.00 uur varen morgen. Als het goed is draait de wind naar zuid en kunnen we dan een heel eind varen.

14 augustus: heerlijk zeilen zonder regen.

Inderdaad is de wind gedraaid. We varen om 07.10 uit, laten Duca dus niet uit en zijn om 08:00 uur buiten. De koers is gunstig en inderdaad met veel stroom mee. We koersen aan op de Looe, een vaargeul tussen Selsey Billen een paar zandbanken. Dat gaat lekker snel. Bijna verwarren we eastbank kardinaal nog even met een rode boei, die bovenop de zandbank net onder de kust ligt. Gelukkig hebben we het in de gaten, onder meer doordat andere jachten een zuidelijker koers varen. We hadden het vast wel gemerkt als de diepte snel was gaan teruglopen.

We kunnen alles bij elkaar 6,5 uur heerlijk zeilen, zonder dat de motor erbij hoeft. Ook breekt de zon door. Helaas betekent dat deze vakantie ook vaak dat de wind er dan mee ophoudt. En inderdaad, het tweede deel van de tocht gaat op de motor. Wel met de zeilen erbij en gelukkig niet met veel toeren. De koers is nu namelijk ook weer wat scherper en dat bevordert de snelheid! We varen dicht langs beachy Head, dat gedeeltelijk in de zon ligt. Net als vorig jaar maak ik veel foto’s waarvan ik er slechts enkele zal bewaren.

Om 18.30 komen we aan bij de haveningang van de Marina. Het is volledig laag water, dus de vaargeul is smal. De groene ton binnen in de geul ligt bijna droog. Als je in het donker zou binnenkomen en je weet dit niet, dan loop je hier snel aan de grond. In de sluis liggen ook een aantal vissersbootjes en één ervan voert haringen aan de meeuwen. Dat levert veel tumult, maar ook leuke plaatjes op. Je ziet nu dat de meeuwen een vis, eenmaal in strijd met andere verschalkt, in één keer doorslikt. Er zijn ook jonge meeuwen bij en die worden nog gevoed: op een rustig moment als er geen kapers op de kust zijn, spuugt de moeder de vis uit voor het kind.

Aan de wal ga ik direct betalen en Duca uitlaten. Die staat toch wel een beetje op springen. Daarna heerlijk gekookt: vers door Meine gedopte tuinbonen, zelfgemaakt knoflookboter, gebakken aardappelen en een malse sirloin steak. Daarna even nog in de kuip, maar snel naar bed.

Het plan is morgen naar Ramsgatete varen en de volgende dag nog even naar het noorden: de walton back water, net ten zuiden van Harwich. Dat klinkt misschien gek om nog zo’n stuk naar het noorden te varen, maar aangezien de windverwachting op de Noordzeerichting IJmuidenNoord wordt is dit waarschijnlijk gunstig. Als het uitkomt, kunnen we dan een heel stuk halve wind varen. Als er tenminste wind is. Maar het is ook nog wel leuk om nog een keer op het anker of aan een mooring in een natuurgebied te liggen. We zullen zien!

15 augustus. Heel even zeilen en dan weer op de motor

Het wordt een lange en ook wel saaie dag. De gehele dag varen we op de motor, omdat er geen wind is. We vissen nog even, maar deze keer lukt het niet. Het is wel heel rustig varen, zodat ik binnen kan werken aan dit verslag. Wel behoorlijk somber weer en de White Cliffs of dover zien er grijs uit. Later klaart het op en als we eenmaal voorbij Dover zijn, kan ik net even de kust van Frankrijk zien. We zijn via de beboeide geul BB van de Goodwin zandbanken gevaren, die aan het eind van de dag ook echt droog liggen. Daarna de vaargeul genegeerd en in een recht lijn naar de haveningang gevaren. Om 20.45 varen we de haven van Ramsgate binnen, een leukere en meer authentieke plek dan Eastborne. We hebben inmiddels besloten om morgen direct van hier naar IJmuiden te varen. Om nu morgen eerst nog 40 mijl tegen de wind naar het walton back water te varen en daar alleen even een nachtje te liggen, levert niet veel op. Liever dan een dagje eerder in Nederland zijn. De weersverwachting is dat er hier morgen geen wind is en dat later bij IJmuiden de wind NW 4 zal zijn. Dat is een mooie wind om die richting uit te varen en misschien ook veel te kunnen zeilen. We gaan lekker even op een terrasje aan de haven wat pub-eten. Lekker en gezellig.

16 en 17 augustus. Met een snelheidsrecord van 6,6 mijl per uur naar IJmuiden.

We slapen lekker uit tot 8.30 uur, want ik heb berekend dat we met HW Dover het best kunnen vertrekken om stroom mee te hebben. Dat is om 13.00 uur. De verwachting is dan dat we 5 getijden zullen hebben: 3 keer mee en 2 keer tegen. Eerst gaan we nog even boodschappen doen voor eten voor onderweg: een gemakkelijke kant en klaar maaltijd. Beneden aan de kade komen we langs een leuk terrasje, de zon schijnt, dus waarom de dag niet beginnen met een Engels ontbijt: Meine de “full monty”, zoals het hier heet en ik een kleinere variant. Lekker in de zon! Daarna naar de supermarkt, waar we natuurlijk weer veel te veel inslaan, maar geen kant en klaar maaltijden. Ik heb nl. Bedacht dat ik veel liever voor we uitvaren een verse lasagne voorbereid. Net als ik er mee begin, blijkt de gasfles leeg, dus die vervangt Meine nog even. Handiger nu dan later tijdens het varen. Ook vult hij de dieseltank nog even bij vanuit een reservetankje.

Om 12.30 varen we uit. Het is prachtig weer en er is toch een beetje (12 knopen) wind. We varen eerste met grootzeil en genua een strakke koers NNO totdat we iets ten noorden van de shipwash boei op de hoogte van Harwich. We varen wel met de motor bij. We motor-zeilen rustig door de verschillende windmolenparken heen. Eerst de Thanet aan SB, dan de London Array bij de zandplaat van kentish knock aan BB en tot slot het inner gabbard windmolenpark aan SB. We hebben inderdaad veel stroom mee en varen de gehele tijd tot een uur of 8 tussen de 7 en 8 knopen. De zon schijnt en boven het vaste land hangen donkere wolken. Meine doet al vast even een tukje. We besluiten zo lang mogelijk deze koers te varen zodat we zeker weten dat als we straks de koers naar het oosten we verleggen, we ruim boven de Noord Hinder boei uitkomen. Zo zullen we de drukke shipping lanes kunnen vermijden. Na 5,5 uur hebben we er als 40 mijl volgens de gps opzitten. Dat gaat lekker snel. De wind gaat bovendien eerder van NNO naar NNW dan verwacht en dat is gunstig voor de koers. Om 19.50 uur plot ik WP IJmuiden in op de stuurautomaat. Nog 96 mijl DTW! Bovendien is de koers nu al zo goed en de wind krachtig genoeg om de motor uit te zetten. Die zullen we uiteindelijk pas vlak voor IJmuiden weer aanzetten. Topzeilen dus.

Rond 19.30 bak ik de lasagne in de oven af. Langzaam wordt het donker, maar de lucht is helder. We zien weer veel sterren, ook vallende en de gehele nacht licht het bruiswater achter de boot op door het fosforhoudend plankton. Prachtig!

Tot slot nog een filmpje met bewegende beelden.