Aan het eind weer het bekende linkje naar YouTube.

16 juni. Twee landrotten komen aan boord! Het Götakanaal zal van hen ervaren matrozen maken!

Vandaag komen Ad en Elzo aan boord. Ad ken ik al 40 jaar vanuit onze studie bedrijfskunde in Delft. In die tijd werd ik verliefd op hem, niet wetende dat hij niet van de vrouwen is. Elzo is al meer dan 30 jaar zijn partner. Dierbare vrienden. Voordat we het kanaal in gaan, varen we eerst nog een dag of 6 naar de scheren buiten Stegeborg. Om hen dat ook eens te laten ervaren, maar ook om al vast een beetjes zeebenen en behendigheid te kweken. Het is prachtig en rustig weer, we kunnen zeilen en ankeren 6 nachten achtereen. We doen Länjö, Äspholm, Djursö en Lilla Holmen aan, waar we steeds een paar nachtjes blijven liggen en ook wandelingen maken.

21 juni, de langste dag en de kortste nacht en we zijn in Zweden.

Vandaag gaan we het Götakanaal in. Gisteren een paar naden van de kluiver met het handje gerepareerd. De schoot was losgeschoten uit het blok, dat openklapt met te harde wind. Meine was net te laat met het innemen van de kluiver. We varen via Mem in 1 keer naar Söderköping. Daar weer de nodige boodschappen gedaan en de eerste avond uit eten geweest. Voor Meine en mijzelf is het ook de eerste keer dat we door het kanaal varen en hoe goed we ook zijn voorbereid, ik ben best zenuwachtig. Hoe zal het gaan en zullen onze opstappers ook een beetje kunnen genieten. De eerste paar sluizen zet Meine de achterlijn niet vast en dat betekent dus dat de enorme kracht die erop komt natuurlijk niet te hanteren is voor Ad. Dat moet anders en gelukkig gaat het daarna beter: Ik stuur, zet Elzo voor de sluis af en hij gaat met de lijnen op de wal. Meine neemt eerst de achterlijn aan en zet die vast. Ik pak de voorlijn aan die in de kuip over de lier door Meine steeds wordt aangetrokken naarmate er meer water in de sluis komt. Ad bedient de motor. Perfect dus.

22 juni. Hier in Götakanaal is het nog erg rustig! We zijn steeds de enige in de kleine sluizen.

We zijn nu ook wat gewend aan de sluizen en hebben nu een goede taakverdeling aan boord. Inmiddels zijn we al een paar dagen in het zeer rustige Götakanaal. De volgende dag komt een Lock master vertellen dat de grote brug een eind verderop een elektronisch probleem een heeft. We blijven hier dus nog een nachtje. Het is heet en Elzo en ik hebben de boot gisteren strategisch naast een grote boom geplaatst. Lekker in de schaduw dus. Nadat de drie mannen het lekkerste ijs van Zweden hebben gegeten, klimmen Elzo en ik naar boven naar het uitzichtpunt.  

24 juni. De volgende dag doen we 14 sluizen en ankeren op het meer Roxen. De heren maken een steile leercurve door!

De wind draait en ook al is ze niet hard na een tijdje liggen we aardig te klotsen want nu aan lagerwal en het Roxenmeer is langgerekt. Een waarschuwing die René Vleut ook in zijn boek geeft. Elzo is aan het koken en heeft nergens last van qua zeeziekte. We krijgen een buitje en daarna een prachtige avond met een regenboog. Voordat de wind kwam was het water en de lucht schitterende grijs met een kleine rimpeling. Twee watervliegtuigen waren aan het cirkelen en landden af en toe. En stegen weer op natuurlijk. De bui zette niet door en ook nu weer konden we buiten eten. 

25 juni. Die hele nacht regent het en de volgende morgen ook nog.

In een klein miezertje vertrekken we om 9.30 uur naar de befaamde sluistrappen van Berg. We zijn het eerste schip, dat er ligt en hoeven alleen maar te wachten tot de naar beneden schuttende jachten klaar zijn. Vanwege onze grootte gaan we meestal alleen in de sluis. Heel relaxed. Officieel moeten we vanwege ons gewicht van 22 ton ook aan de grote stenen meerpalen aanleggen. Soms doen we dat. Sinds gisteren zijn we als team ook aardig op elkaar ingespeeld. 

Midzomernachtfeest op vrijdag?

Na de sluizen van Berg is een grote ruimte om te overnachten, maar wij varen door. Door een prachtig landelijk gebied en af en toe zien we door de bomen de uitloper Norrbysjön van de rivier Motala die hier evenwijdig met het kanaal loopt. We varen die dag van sluis nr. 16 tot en met nr. 31 in Borensberg, waar ook het beroemde Götahotel staat. 16 sluizen op 1 dag is best vermoeiend. De laatste wordt trouwens met de hand bediend. Op deze plek blijven we uiteindelijk 2 nachtjes. 

Vrijdag zochten we een leuk plekje voor het midzomernachtfeest, dat de Zweden op vrijdag vieren, want dan kunnen ze lekker dronken worden en het weekend bijslapen. En wij ook. Het is midzomernachtfeest en veel boten liggen en varen (!) gepavoiseerd. Echter verder gebeurt er niet veel. Ik had van alles verwacht en ook veel herrie in de nacht. Niets van dat al. Families zitten wel gezellig buiten te eten, maar dat is alles. Af en toe rijdt er een oude jaren 60 Volvo voorbij met jeugd en harde muziek, maar dat is het dan. Wel lekker bijslapen dus die nacht tegen de verwachting in.

De eerste avond eten we op een leuk terrasje. De volgende morgen doe ik alle was in de machines van de haven. Ook wel weer eens handig. Het is ook raar weer met onweer in de verte.

Natuurlijk willen we ook het mooie hotel zien dus daar drinken we een biertje en een wijntje. Twee dus en rekenen 79 euro af voor 5 bier en 3 wijn. 

We eten gezellig buiten aan de picknicktafel die voor de deur staat. Het klaart weer helemaal op.

28 juni.  Een nieuwe aanlegmogelijkheid in Motala

Een paar mijl voor Motala is een nieuwe aanlegmogelijkheid gerealiseerd bij de Volksuniversiteit en het industriemuseum. Haven heet Verkstadsön. Goede voorzieningen en alles nieuw volgens een bordje juni 2021. Leuk ook het museumpje over de aanleg van het kanaal. Mooi wandelpad in de schaduw naar Motala. Daar het motormuseum bezocht. Terug in de tijd en ongelooflijk uitgebreid. Zeer de moeite waard. Nu liggen we te wachten voor de spoorbrug, ook omdat de sluis in Motala kapot schijnt de zijn. Reparaties zijn gaande. Dit is inmiddels de derde keer dat we enige vertraging oplopen vanwege een reparatie. Gelukkig hebben we geen haast.

29 juni. Een droomplek in Vadstena.

Na Motala maken we een uitstapje naar Vadstena en we hebben enorm geluk want omdat we vroeg zijn, vinden we een droomplek in de gracht rondom het beroemde renaissance Slott. Ik maak snel een foto nu we er nog alleen liggen. En inderdaad, later komen er nog een paar jachtjes liggen.

Erg leuk is ook dat we bezoek krijgen. Åsa en Lars, die we vorig jaar ontmoeten in Hävringe. Het is een piepklein haventje en het waaide behoorlijk toen ik tegen de avond een mast steeds heen en weer voorbij zag komen. Ik ben toen de kade op gegaan om hen aan te geven, dat er plaats naast ons. Nu tijdens dit bezoekje bijna een jaar later blijkt hoeveel indruk dit op met name Lars heeft gemaakt. Hij is ook nog van de “oude stempel” zeilers die gewend is anderen te helpen. Als ze weer van boord gaan, lopen Meine en ik even mee. Wat blijkt. Lars rijdt in perfect gerestaureerde zwart MG uit 1948. Dat pikken we dan ook weer even mee. Die avond maak ik prachtige foto’s van de zonsondergang.

De volgende dag bezoeken we het slot en het stadje. Het Slott maakt indruk op me omdat het zo puur is zonder al te veel opsmuk. Het stadje heeft leuke winkeltjes om in rond te snuffelen.

30 juni vanuit lagerwal op Vattern met korte golfjes zeilen richting Karlsborg. Een bijna zeezieke bemanning.

We waren gewaarschuwd! Dit meer kan ruig zijn en dat is het ook. Wat moet ik doen als ik moet kotsen? Vraagt Ad plotseling. In het gangboord zeg ik en denk er direct aan dat hij niet over boord moet vallen, dus aanlijnen. Uiteindelijk komt het gelukkig niet zo ver.

De volgende dagen varen we een beetje door. We overnachten nog een keer in Forsvik, een leuk klein haventje. Als ik Duca uitlaat, ziet ze op het pad een “gifgroene” slang waar ze heel verstandig met een grote boog omheen loopt. Het lukt me om het slangetje te filmen voordat het water in glijdt.

1 juli op het hoogste punt in het Götakanaal: de Viken

Het Viken meer en het hoogste punt in het kanaal is prachtig. Juist doordat het grijs en miezerig is en we langs net of net niet boven water uit stekende muurtjes varen. Het is stil en geen wind. Een eend die we opschrikken wil opvliegen, maar dat lukt steeds niet. Een grappig gezicht. 

SeaFever als afscheidslied.

Na nog een nachtje in Hajstorp bij een prachtig oud landhuis, leggen we aan in Sjötorp, het einde van het kanaal en ook het afscheid van onze vrienden. In Hajstorp verassen onze vrienden ons met een lied. Ze zingen staande in het gangboord het lied “Seafever” uit 1902 van John Masefield als afscheid cadeau. 

I must go down to the seas again, to the lonely sea and the sky,
And all I ask is a tall ship and a star to steer her by;
And the wheel’s kick and the wind’s song and the white sail’s shaking,
And a grey mist on the sea’s face, and a grey dawn breaking.

I must go down to the seas again, for the call of the running tide
Is a wild call and a clear call that may not be denied;
And all I ask is a windy day with the white clouds flying,
And the flung spray and the blown spume, and the seagulls crying.

I must go down to the seas again, to the vagrant gypsy life,
To the gull’s way and the whale’s way where the wind is like a whetted knife;
And all I ask is a merry yarn from a laughing fellow-rover,
And quiet sleep and a sweet dream when the long trick’s over.

Terwijl ze zingen nadert de Lock master om ons iets mede te delen. Gelukkig heeft ze in de gaten wat er gaande is en blijft rustig staan wachten. Haar applaus verrast de mannen. Het blijkt dat ze ook muzieklerares is!

In Sjötorp nemen we na drie weken afscheid van Ad en Elzo. Het was een geweldige ervaring, maar ook wel vermoeiend. Ik voelde me zeer verantwoordelijk voor hen. Twee landrotten die zich in die periode ontwikkelden tot goede matrozen. Het betekent wel steeds extra opletten of alles goed gaat. Ondanks de steile leercurve maakt 1 van de twee soms een fout, zoals de meerlijn boven de reling aanreiken of een lijn zomaar loslaten. Hoe kan het ook anders? Als ik zoiets nieuws zou ervaren, zou er bij mij ook af en toe een soort kortsluiting in mijn hoofd optreden. Heel fijn dat alles goed is gegaan. Geen ongelukken of krasjes op het schip of de ziel. Veel gelachen, lekker gegeten en het “nodige” gedronken! Hieronder het verhaal dat ik voor de Bloemlezing 2021 ZeilNoord schreef.