Een linkje naar een nieuwe Youtube film 7 weer aan het eind. Geheel gewijd aan 3 weken zwerven langs de Högakusten. Wat langer dan anders (16 minuten) maar het is hier ook zo mooi en fotogeniek. Met daarin: Veel zeilen langs heuvels en bossen alsof je in de Ardennen zeilt. Nog steeds mooi weer. Prachtige ankerplekken en leuke plaatsen: Lustholmen, de prachtige baai van Madansviken, mooie wandelingen op o.a. Norfällsviken, Trysunda en het eiland Mjältön. Zeilen in de mist. In de zon tegen de wind in varen. En het prachtige kerkje in Barsta uit 1665, waar de oude sleutel gewoon aan een spijker hangt en je dus naar binnen kunt. Sfeervolle muziek van de Black Atlantic.

11 september. De Höga kusten om de hoek. Härnösand

Eergisteren naar de baai van Barsviken gevaren als veilige anker plek i.v.m. naderende harde wind. Gisteren niet van boord gegaan. Het waaide te hard en ook al houdt ons anker altijd, je weet maar nooit! De nacht was behoorlijk onrustig. Eerst onweer in de verte wat gelukkig niet dichtbij kwam. Toen in de loop van de nacht het geknars van de anker ketting toen de wind draaide. Ons parkoers op MarineTraffic zegt genoeg! Vanmorgen weer stralende zon ik ben toch ook maar te water gegaan: 11 graden. Dipping in and out, maar de tinteling daarna is heerlijk. Lekker met badjas aan in de Kuip weer warm worden van de zon. En van de dubbele espresso die Meine voor me maakt. We verwachten niet te kunnen zeilen maar dat viel reuze mee. Met kluiver en bezaan liep ze heerlijk richting Härnösand. Hier in de noord haven lekker aan de kade en ongeveer 9 meerboeien bezet. Hihi. De elektriciteit doet het ook al is de Marina nu gesloten. Braaf het telefoon nummer gebeld en even later kwam de vrouw van de havenmeester de 200 kronen ophalen. Misschien vanavond uit eten en morgen boodschappen. In de plaatselijke bibliotheek heb ik allerlei info materiaal gescoord. Helemaal blij!

12 – 15 september. Eerste drie dagen Höga kusten: alsof je zeilt door de Ardennen.

Na Härnösand een kort stukje naar Lustholmen, een haventje van de plaatselijke zeilvereniging. Het lag er vol. Hoe kan dat nu aan het eind van het seizoen.  Ze hebben een feestje vanavond en wij worden ook uitgenodigd. Ik reageer enthousiast. Echter na een tijdje en gezien hebbend dat men al vanaf een uur of 4 aan het “indrinken” is, hebben we zo onze bedenkingen. Het voelt niet veilig om in deze coronatijden naar een feestje te gaan. We zijn ook wel blij met dit excuus, want eerlijk gezegd hadden we er niet echt zin in.

Nu schuilen voor harde wind en regen in Norfällsviken na drie heerlijke dagen. Twee dagen prachtig kunnen zeilen (bij elkaar zo’n 40 mijltjes) tussen beboste eilanden door met steeds weer wisselende uitzichten. Prachtig al dat groen. En hier en daar ook rood van herfstkleuren. Krijgen we hier een “Indian Summer”. 1 dag gewoon alleen maar voor anker in de baai van Madansviken. Gisteren met weinig wind vlak langs rotsige kusten gezeild met vol tuig. We gingen wel bijna 3 knopen. Nu schuilen voor de harde wind in Norfällsviken. Gisteren regen, vandaag zon. Lekker wandelen want het waait nog best hard!

Maar eerst! Het waaide inderdaad behoorlijk, maar we lagen beschut aan een steiger. De harde noordenwind trok het water bij ons weg, zodat het net eb leek. Woensdag regende het zo’n beetje de gehele dag. In de regen toch ook even het water in gegaan via de zwemtrap op de steiger. (Als kind vond ik het ook heerlijk om in de regen te zwemmen) 11 graden is best oké. Zeker als ik daarna aan dek mijn zelf gefabriceerde warme buitendouche gebruik om mijn haar te wassen. Het water is te koud om er lang in te blijven en dit werkt perfect. Foto’s en filmpjes bekeken en geordend. Donderdag strakblauwe hemel, maar nog wel harde wind. Het is echt ongelooflijk hoe de zon hier toch steeds maar blijft schijnen of terug komt na slecht weer. Heel fijn. 

Vandaag dus een wandeling door het natuur reservaat van het schiereiland van Norfällsviken. Alles bij elkaar maar 5 km en we doen er drie uur over. Lastige paden door kiezelvelden, veel omhoog en omlaag klauteren over de rotsen. Duca loopt los en voorop. Het pad is aangegeven met blauwe stippen. Dat weet zij niet en toch weet ze het pad steeds precies te vinden. Waarschijnlijk door de reuk van mensen die hier eerder liepen te volgen. Steeds staat ze na een tijdje op het pad naar ons te kijken en te wachten. Waar blijven jullie nou? Over de echt moeilijke stukken heeft men vlonders aangelegd of grote stapstenen. De kleuren zijn schitterend. Het rood roze gesteente, het groene mos daarop. In de bossen roodgekleurde blaadjes van de bosbessen. En door het gehele bos prachtig wit mos. Mijn camera maakt overuren. We komen nog een ander stel tegen en wisselen even wat woorden in het Engels. Later zien ze ons in de haven en ontdekken we van elkaar dat we Nederlanders zijn. Zij zijn met auto en caravan al 10 weken op pad: Lofoten. Noordkaap enzovoort, waar het dit jaar behoorlijke rustig is. Iedere dag komt er normaliter op de Noordkaap een cruiseschip aan dat zijn toeristen voor een dag loost. Een paar duizend per dag en nu niet dus. Er is ook een tunnel aangelegd van het eilandje naar de Noordkaap. Toen ik er in 1977 was, voeren we er met een kleine veerboot naar toe vanaf Honningsvåg. We kletsen een tijdje, maar onze uitnodiging voor een glaasje wijn slaan ze af, want andere plannen. Best een leuke ontmoeting. De zweed die we aan het eind van de wandeling tegenkomen, komt ook nog even langs later. Of hij een foto van de boot mag maken? Zijn vrouw geloofde niet dat hij een stel was tegen gekomen die met hun zeilboot uit Nederland gekomen waren!

18 september. Vrijdag iets minder wind, maar nog wel kracht 5 richting Trysunda

We kiezen een route tussen de eilanden door, want buiten op zee is het nog erg woelig merken we als we de baai uitvaren. Het wordt prachtig maar ook intensief zeilen over een afstand van 18 mijl. Alleen met kluiver en bezaan halen we soms een snelheid van 7,5 knopen. Dat komt ook door de valwinden die van de heuvels naar beneden denderen. De wind draait op het goede moment naar west zodat het gehele traject te bezeilen is. Alleen even tussen twee eilanden, waar de wind volledig weg viel en een rare stroming ontstond moest de motor even bij om te voorkomen dat we te dicht bij de rotsjes komen. Ons schip is nu overigens veel gemakkelijker te besturen dan vorig jaar. Het voelt nu soms zelfs alsof ik in mijn Centaur van vroeger en met 1 vinger de helmstok kon bedienen. Nu hoef ik alleen sterk bij te sturen tijdens een windvlaag. De reden dat het nu zo goed gaat is, dat we dit jaar onze stuurcilinder hebben laten reviseren. Die was helemaal op en uitgesleten. Vriend Wim heeft dat voor ons geregeld en het was ook nog een goedkope reparatie: 175 euri.

Als we aankomen bij Trysunda, ligt daar een klein zeiljachtje. Het blijkt van een Canadese Zweed en hij helpt ons met aanleggen. We pakken deze keer weer een achterboei, want langszij aan de kade vinden we een beetje asociaal. Met dit mooie weer, zullen er het weekend nog wel wat meer jachtjes komen.

19 september Zonnige zaterdag en hulp bieden aan een Canadese Zweed op het eiland Trysunda.

Vanmorgen vraagt onze Canadees Tyson om hulp. Hij heeft zijn achteranker uit en dat is verstrikt geraakt in de ketting van de moorings. Bekend probleem en niet handig dus. Meine is 2 uur met hem bezig om het los te krijgen. Het water is helder en ze zien wel wat, maar het is 7 meter diep. Uiteindelijk gaat hij met ons wetsuit aan over boord om te kijken of hij het los kan krijgen. Het lukt niet en bovendien wordt hij er erg ziek van: duizelig en misselijk. Dit zal toch niet een vorm van caisson ziekte zijn? Zijn jachtje komt bij ons langszij en na wat kotsen, duikt hij zijn kooi in. We checken hem af en toe. De volgende ochtend voelt hij zich nog steeds beroerd. Hij heeft besloten om de boot hier te laten en even later komt de reddingsboot hem ophalen. Goede service dus en waarschijnlijk ook wat medische ondersteuning.

In de middag gaan we weer een prachtige wandeling maken, nog mooier als bij Norfällsviken. 

Allereerst gaan we bij het kerkje langs. De grote oude sleutel die naast de deur hangt gebruiken we om het kerkje open te krijgen. Het lukt niet. De deur klemt en we durven niet te veel kracht te zetten. Het is prachtig zonnig weer en we beklimmen eerst de trap naar een uitzicht punt over het haventje. Inderdaad de moeite waard. Dan weer naar beneden en ik vind een smal pad dat door het bos leidt en uiteindelijk bij rotsen uitkomt. Daar stopt het en het is even zoeken naar het bredere pad naar het kiezelstrand. Daar aangekomen is het echt adembenemend mooi. Grote keien, gekleurde stenen, de zon op de herfstkleuren van een aantal planten en de stil kabbelende golven over het strand. Ik maak er een filmpje van. Daarna weer door het bos naar de andere kant van het eiland. Ook daar is een strand, maar hier is het vooral zand. Uiteindelijk lopen we via het bos weer terug naar de boot. Ik heb nog steeds de app Topo-gps op mijn mobiel en onlangs de kaart van Zweden gedownload voor 3,99. Heel handig en werkt goed.

De volgende dag blijven we ook nog en tegen de avond gaat Meine Duca uitlaten en blijft erg lang weg. Dan word ik dus altijd ongerust. Bellen heeft geen zin want er is hier geen bereik, althans niet in het bos. Tegen dat het donker wordt, zie ik een zwarte schim tussen de bomen en ik hoor Duca. Gelukkig. Hij blijkt “toch nog even” de als moeilijk aangeduide wandeling gedaan te hebben rond de westpunt van het eiland. Het moeilijke zat hem vooral in de grote keien waar je overheen moet.

21 september van Trysunda naar het populaire Ulvohamn

Vanmorgen het schitterende eiland Trysunda verlaten en dus ook de meeste noordelijke plek deze zomer: 63.08.382 N. We vonden het zo’n beetje het mooiste eiland tot nu toe!! 3 nachtjes gelegen en schitterende wandelingen gemaakt.

Vanmorgen 10 mijltjes tegen de wind in op de motor naar Ulvö. Uitgestorven op de 50 vaste bewoners na. Hotel ook dicht, behalve in het weekend. Straks om 18.00 uur gaat het winkeltje een uurtje op. Even kijken wat er te halen valt. Betalen van de liggelden wordt steeds lastiger: Geen telefoon nummer, geen bankrekeningnummer, geen honestybox en niemand die langs komt. Gelukkig doet de stroomvoorziening het wel. Dus erg gastvrij!

De volgende ochtend kom ik trouwens toch de havenvrouw tegen: 50 kronen.

22 september. Een onverwacht mooie wandeling op het onbewoonde Mjältön

Gisteren na een tip van Emmy van Ulvö 4 mijltjes gevaren naar het mooie eiland Mjältön. Het is een eiland midden in de Hoge Kust in Zweden. Het is het hoogste eiland van Zweden, met een hoogte van 236 meter boven zeeniveau. We liggen in een prachtige kleine baai aan drijvende steiger. Een smal planken bruggetje verbindt de steiger met de wal. Duca durft er niet overheen. In de middag 9 km gewandeld en geklommen. Eerst naar boven naar het meertje, toen naar beneden naar de westkust van het eiland. Vervolgens weer naar boven en toch maar helemaal door naar de top. Meine zou vanavond uitgebreid koken (zijn speciale garnalen gerecht) maar daar zal het te laat voor zijn. Boven inderdaad prachtig uitzicht ook als is het wat heiig. Daar hoef ik de toeristische Skuleberget aan de kust niet voor op. Er woont hier geen mens. Ook dit is weer een natuur reservaat. We zien een specht en Meine denkt een vos gezien te hebben. Verder alleen maar prachtige keien en roodkleurende bomen en bosbessen struiken. Dat laatste is heel handig, want hier zitten er nog veel en ook grote bessen aan. Iedere keer dat ik een beetje dorst krijg pluk ik er een paar. Doet me denken aan de rugzaktrekking ooit in Groenland. Daar deed ik hetzelfde. Hier bij de aanlegplaats is ook een bron. Straks een paar flesjes vullen. In Groenland tapten we het water gewoon uit het meer. Aan het eind van de wandeling was ik best moe en daardoor heel voorzichtig met afdalen. Ik had mijn blauwe Bergschoenen aan, maar helaas geen sokken. Dom! Onder mijn linker grote teen dus een blaar. Overigens ben ik best dankbaar dat wij “op onze leeftijd” dit soort wandelingen nog kunnen maken! Hier is een knalrode honestybox met ook een boekje om scheepsnaam en datum op te schrijven. 

23 september. Op de motor op open zee tegen de wind in naar het zuiden, maar met de zon in mijn gezicht. Barstahamn

Vanmorgen toen de zon eenmaal de boot had bereikt boven de dennenbomen uit, even het water in. 10 graden. Niet voor lang maar heerlijk verfrissend. Toen aan dek in mijn blootje met de buitendouche met warm water mijn haren gewassen. We zijn begonnen aan onze tocht naar het zuiden richting Stockholm. Waar we tot nu toe bijna de gehele reis zuidenwind hadden, gaat ons dat nu misschien een beetje opbreken, want het blijft hier toch vooral uit het zuiden waaien. We willen rond 12 oktober in Stockholm zijn omdat vrienden uit Nederland waarschijnlijk een weekje mee gaan varen. Ze komen met de auto, dus zijn wel flexibel waar ze opstappen. Afijn vandaag dus op de motor, maar wel in de volle zon. Het plan is Häggvik, maar daar wijken we van af. Als we op volle zee komen is die toch best wel “knobbelig” en niet echt lekker varen. In plaats daarvan stoppen we iets eerder en gaan bij Barstahamn aan de kleine kade liggen. Hier komt zelfs de havenmeester langs om het havengeld te innen. Alles is hier open, ook omdat het een camperplaats is. Prachtig plekje met een mooie avondzon. 

24 september, eerst naar de kapel en dan zeilen in de mist naar Lövvik.

Vanmorgen bewolkt, maar de wind komt uit Noord, dus we kunnen zeilen i.p.v. gisteren op de motor tegen de wind in. Eerst gaan we het kapelletje bekijken uit 1665 en heel bijzonder. Het was de eerste keer dat we in een kerkje konden! Mooi ook dat zo een oude sleutel gewoon blijft hangen en niet gejat wordt. Wat een vertrouwen! Van buiten ziet het er uit als een gewone oude bruine schuur en dat was ook de redding las ik toen de Russen in de negentiende eeuw de kusten hier binnenvielen. Van binnen geheel beschilderd met moois lichte kleuren en Bijbelse taferelen. Ik heb begrepen dat er in dit soort kerkjes ook zoveel afbeeldingen zijn om de vaak zeer lange en saaie preken van de priester die soms maar twee keer per jaar langs kwam te doorstaan. Wat afleiding was wel prettig. Bijzonder om je voorstellen hoe dit er hier aan toe ging bijna zo’n 350 jaar geleden. In de winter werd het trouwens ook heel praktisch gebruikt om visnetten en andere gereedschap op te bergen.

Rond 11.00 gaan we zeilen. Wederom alleen bezaan en kluiver, want de verwachting is 5. Er is veel laaghangende bewolking die langzaam over de heuvels schuift. Een eiland dat ik eerst goed kon zien, is opeens verdwenen. Bizar. Het wordt uiteindelijk een dichte mist. Alleen het geluid van de golven die op de rotskusten slaan horen we. Erg blij met de plotter, als kost het me toch wel concentratie om goed te sturen. Best vermoeiend ook, de gehele tijd naar het schermpje turen. Als we bij de baai aankomen, trekt de mist gelukkig wat op. Dat helpt met aanleggen. Even later zit alles weer potdicht. Het is een prima plekje. Klein steigertje met zwemtrap en alle faciliteiten beschikbaar. Douche, wc, wasmachine, elektriciteit en een keuken. Er zijn zelfs twee slaapkamers met ieder drie bedden. Zo’n kamer kost dan 20 euro. Geen geld. Ik stop de 150 kronen in een enveloppe.

25 september, een kort tochtje in de zon naar het eiland Lungön

De wind is nog steeds tegen, maar de zon schijnt. We varen op de motor van Lövvik naar het plaatsje Sundhamn op het eiland Lungön. Een oud vissersplaatsje, dat niet in een gids staat en ook niet op de kaart. We vertrouwen erop dat er goede ankergrond is. Het laatste stukje kunnen we toch weer zeilen. Om 11.30 gaat het anker naar beneden. Een mooie rustige baai. Later verken ik het eiland even. Er wonen hier maar een paar mensen permanent. Ik kom ook nog jagers tegen. Later in de middag zit ik lekker in de kuip in het zonnetje. Meine is vissen met het bootje. Duca helpt. Na een tijdje roeit er een mannetje voorbij naar de overkant. Ook hier blijkt weer een bron te zijn. Hij woont hier en moet dus regelmatig dit tochtje maken. Hij vertelt dat in de vroege zomer hier wel veel vis zit, maar dat ze nu allemaal naar de diepte van de zee zijn afgedaald voor de winter. Daarom komt Meine dus steeds zonder vis thuis! Alhoewel. Aan het eind van de middag zwemt er een grote zeehond de baai is. Als hij even later weer boven komt, heeft hij een grote vis dwars in zijn bek!

26 september. Regen, regen en nog eens regen, dus we gaan een stukje varen.

Het regent de gehele dag en behoorlijk. De wind is gedraaid en staat de baai in. Uiteindelijk gaan we toch, want hier blijven liggen is ook niets. Op naar Härnösand, ook om boodschappen te doen. Door en door nat komen we daar 1,5 uur later aan en leggen aan de kade aan, net als drie weken geleden. Mijn Mustopak blijkt trouwens niet meer helemaal waterdicht te zijn. De havenmeester komt deze keer vanzelf langs. Hij heeft ons gezien op de AIS. We besluiten de volgende dag pas boodschappen te doen. In deze regen hebben we er geen zin in. We gaan in plaats daarvan naar de Chinees. Heerlijk eten, aardige bediening van een Eritrese jongeman: You are living my dream, zegt hij als we ons verhaal vertellen. “Take me with you”.

Zondag nog steeds vies weer, maar toch doen we boodschappen. Ik besluit mijn haar te verven, omdat dat ook wel weer eens mag én omdat hier een heel goede douche is. Ik bel de havenmeester dat we nog een nachtje blijven en hij komt langs om het geld op te halen. Ik gebruik de rest van de dag om mijn 7^e Youtube filmpje te maken. Het wordt iets langer dan de vorige, maar het was hier dan ook zo mooi en fotogeniek!

28 september. Het weer is omgeslagen, maar droog en gelukkig niet koud. Wel grijs. Op naar het zuiden!