Blog 3: 3 t/m 11 Augustus 2020, Utklippan t/m Hävringe: 207 mijl

Let op: aan het eind een linkje naar een mooi nieuw filmpje. De natuur “dringt” zich aan ons op.

3 augustus: Weer een verrassende ontmoeting onderweg naar Kristianopel

We vertrekken laat. Eerst nog even met het havenbootje naar het andere eiland geroeid voor een wandeling. Mooie foto’s gemaakt. Om 12.30 uur trossen los. We varen nog even naar de oostkust van het eiland voor de kolonie zeehonden. Vanaf de haven niet te zien, maar wel te horen! Het zijn er veel en ze liggen op kleine rotsen bijna boven op elkaar. Prachtige dag trouwens weer met een beetje wind. Vanuit de verte is de brug bij Kalmar al goed te zien. Uit de verte zie ik een zeiljacht met iets dat lijkt op een Nederlandse vlag. Snel mijn telelens erop en ja goor het is de “Avontuur”, een Hanse van naar blijkt Facebook ZeilNoord vrienden. Voor ons beiden de eerste NL boot die we zien. Vanuit de verte roept men hé “Ithaka”. Leuk. Later mail ik de foto’s naar Gerard Faas. Wij laten Kalmar links liggen en varen door op de motor naar Kristianopel. Geen wind meer, maar wel mooie zon. Er liggen al aardig wat jachtjes en we krijgen hulp met het aanmeren met de neus op de wal en achter een ankerboei. Voor het eerst weer sinds een hele tijd. Die boeien zijn trouwens met een pikhaak goed naar het schip te trekken. Bij het invaren hadden we hem gemist. (De werking van ons “Hook and Moor” haak vergeten!). Ik wilde al bijna de bijboot laten zakken. De volgende ochtend betaald bij de havenmeester die van zijn kantoortje een compleet natuurhistorisch “museum” heeft gemaakt. Nog even boodschappen gedaan in een goed gesorteerd supermarktje, dat vanaf 1 augustus pas om 09.00 uur open gaat. Het naseizoen begint hier vroeg!

4 augustus. Het begin van ankerend zwerven. 42 mijltjes gevaren. Ankerplek Måsö Getterö

Ik ga op zoek naar de eerst mogelijke ankerplek in dit gebied en dat wordt Getterö. Beboste eilandjes en rustig. En Duits jacht is enorme aan het knoeien met zijn anker. Hij drijft steeds weg. Waarschijnlijk een te kort lijn gestoken. De zweden varen hier langzaam en zwaaien vriendelijk. De zonsondergang is roze/paars en te mooi om te fotograferen. Ik sla het mentaal op. We blijven lang buiten zitten en vlak voor het donker wordt zie ik iets zwemmen: het blijken twee reetjes van en het ene naar het andere eiland. Nooit eerder gezien. Prachtig zoals ze rustig aan land stapten. De 2^e dage dat we hier liggen, luieren we wat. Meine doet pogingen om vis te vangen. Lukt nog niet. Dan maar uit de diepvries op de BBQ! We wandelen nog even over 1 van de onbewoonde eilandjes. Naast restanten van vogels, die door roofvogels zijn gepakt, rapen we ook twee grijze afvalzakken vol afval. Plastic en glas. Later horen we enorm gekrijs. Een reiger verjaagt een kleine roofvogel, die vervolgens zelf achter de meeuwen aan gaat.

6 augustus. Een prachtige zeildag naar ankerplek Kiddeholmen

Vertrokken om 8.40 uur. Weer mooi weer én er is wind. Uiteindelijk zeilen met 31 mijn met alleen de kluiver en de bezaan. Zonder motor met een snelheid variërend tussen 4 en 5 knopen. Een heerlijke dag. Om 17.00 uur komen we aan in Kiddeholmen. De toegang tot de baai zijn een rode en een groene boei, waar we maar net tussen door kunnen varen. Dit alles ademt al echt de Zweedse sfeer die we kennen. Vakantiehuisjes op kleine eilandjes. Duca laat zichzelf uit op een klein eilandje. Springt uit en in het bootje zonder dat ik aanleg. Handig.

Terwijl we hier naar toe varen passeren we het eiland BLÅ JUNGFRUN

Het is een onbewoond Zweeds eilandje met een oppervlakte van 66 hectare in de Oostzee tussen Småland en Öland. Sinds 1926 is het een nationaal park. Het hoogste punt is 86,5 meter en van juni tot en met augustus kan het vanuit Oskarshamnbezocht worden. Het eilandje staat onder meer bekend omdat het volgens de mythe verzamelplaats is voor heksen die er op witte donderdag de heksensabbat vieren. Op het eiland ligt een labyrint dat voor het eerst in 1741 door Linnaeus bij zijn bezoek aan dat eiland beschreven werd. Wie stenen meeneemt van het eiland wordt volgens de legende getroffen door ongeluk, aangezien hier de zielen van verbrande heksen in zouden wonen.

9 augustus. Zo, dat schoot lekker op. 55 mijl naar het noorden gevaren. Arkosund

Om 7.15 anker op en varen over spiegelglad water. Dan denk je saaie tocht, maar dat valt best mee. We voeren val langs een paar rotsen waar naast zwanen (die zie je hier veel) twee visarenden zaten. Prachtig vooral toen 1 van de 2 weg vloog. We varen buiten om, omdat we mijlen willen maken. De scheren komen voor ons na Arkösund aan bod. Vanaf 14.45 kwam er wind en met alleen kluiver en bezaan gingen we prima 5-6 knopen. Als we zo lang rustig aan hebben gedaan, dan heb ik toch nog steeds een zekere angst voor de kracht van ons schip. Vooral als ze zeilt! Na een tijdje went het en ook de scheren invaren vanuit zee richting Arkösund gaat me prima af. Het is mooi weer maar wel een aanlandige wind en we surfen en deinen behoorlijk. Bijna voor de wind en de kluiver klappert en we halen hem in. Ik zie dat de naad die we provisorisch met zeilerstape gerepareerd hebben toch weer loslaat. Hopelijk vinden we morgen iemand die kan repareren.

Na een tijdje wordt het rustig. De rode boeien of eigenlijk staken in Zweden zijn haast niet te zien maar de rotsjes wel gelukkig. Om 17.30 leggen we aan in een vrijwel lege jachthaven en weer geholpen door een aardige Zweed. Hondje uitlaten en bij een tentje een rendier 2 hamburgers met sla en frites gekocht. Met zijn tweeën uit eten in Zweden voor 23 euro! Om 20.30 vallen mijn oogjes dicht. Lekker slapen. 10 jaar geleden waren we hier ook. Het was toen ons meest Noordelijke punt en het begin van de terug reis. Ik kocht bij de zeilvereniging een blauwe trui, die ik nog steeds draag. Maar daar is het nu te warm voor.

10 augustus. >20.000 stappen gezet. Wat heeft dat nu weer met zeilen te maken?

Vanmorgen heel vroeg (5.30 uur) werden we wakker van een door de weerberichten volledig over het hoofd geziene stevige bui. Het luik bij onze slaap hut stond wagenwijd open. Nog even geprobeerd te slapen, maar dat lukte niet meer, dus om 6.30 opgestaan om een stevige wandeling met Duca te maken. Die komt de laatste dagen qua wandelen niet zo aan haar trekken. Het is nog heel stil en rustig buiten, dus ik laat haar los lopen. Dat vindt ze toch het fijnst. Mooie wandeling iets NO van het plaatsje. Via houten vlonders en trapjes een heel stuk richting de Marina. Nu ik toch onderweg ben, kan ik net zo goed op zoek gaan naar iemand die onze kluiver kan repareren. (De draad van een naad is verweerd en heeft losgelaten. We plakken er zeilerstape op om te voorkomen dat het verder losgaat.). Bij de Marina is al iemand aanwezig die we verwijst naar een geel huis (dat zijn ze hier allemaal!), maar met groen koperen dak. Daar woont een vrouw die dektenten maakt. Ik zie het huis liggen, maar kan het toch niet vinden. Inmiddels Duca een de lijn: hazen op ons pad. Ze wordt gek! Een voorbijganger helpt me verder. Het is die rode loods met zwart dak. (Zo fijn dat iedereen zo behulpzaam is én Engels spreekt.). Daar aangekomen inderdaad het goede adres. Ze heeft ook tijd en ik krijg een karretje (opvouwbare bolderkar. Die wil ik ook aan boord) mee om op te halen. Weer terug naar de haven, langs de supermarkt die pas om 09.00 uur open gaat. Dat waren de eerste 8000 stappen.

Eerst het karretje gebruikt om ons afval en lege flessen weg te brengen. Best veel omdat we ook nog steeds de 2 zakken van het opgeraapte afval van Måsö Getterö aan boord hadden. Weer 3000 stappen. Toen met het karretje boodschappen gedaan. De supermarkt is aan het leeg verkopen. Vandaag 10 augustus is de start van het naseizoen. Eind augustus gaan ze dicht. Ik ben op deze dag de eerste Nederlandse zeiler die ze in de winkel krijgen. Vers brood is er nauwelijks. Dat wordt de komende tijd brood bakken aan boord. Ze zijn heel vriendelijk. Terug op de boot heeft Meine de kluiver klaar gemaakt voor “transport”. Op en neer weer 5000 stappen. (Adres: Marin & Textil. 0709298121). Ze zal ons bellen als het klaar is. Op de terugweg even lekker luxe lunchen op het terras van het hotel. Met een glaasje spa erbij. Ondertussen heb ik ook “Wolfje” onze fleecedeken en ons kleed in de badkamer naar de gratis wasmachine gebracht. (Te groot om aan boord te wassen). Om 16.00 uur komt het verlossende telefoontje. Zeil is klaar. Twee keer op en neer lopen, want karretje moet natuurlijk ook weer terug, vind ik te veel. Bij het havenkantoor blijkt dat het karretje van de supermarkt een soort “community” karretje is. Ik kan het onderweg daar ophalen en later afleveren bij het havenkantoor. Dat scheelt weer een paar stappen. We rekenen 300 kronen af en bedanken voor de snelle service. Toch weer 5000 stapjes. Een nuttig en druk dagje. Om 17.30 varen we uit om een half uurtje later “om de hoek te ankeren”. Wie zegt dat zeilen niet hard werken is?

14 augustus. De eerste Drone opnames van het eilandje Hävringe.

Nu trouwens onderweg naar Hävringe. Met een heel klein windje 2.4 knoopjes en de paravaan achter de boot. Wie weet? Uiteindelijk deze maar weer opgeborgen. Vissen hier lukt niet zo. Dit haventje ligt in de zogenaamde buitenscheren, dus de kale rotsen. 

Hävringe is een eiland en een voormalige vuurtoren en pilotbootlocatie in de buitenste archipel van Oxelösund bij de ingang van de havens van Nyköping, Norrköping en Oxelösund. Het belangrijkste kenmerk van het eiland is het 22 meter hoge zeshoekige baken dat werd gebouwd in 1750-1752 en dat sinds 1751 een afmeerpunt is. Het baken is een houten constructie, bekleed met rood geverfde houten lambrisering en betaald door de burger Carl Arwedson in Nyköping. In de jaren 1880 deed het ook dienst als vuurtoren door een lamp in een raam te hangen. De pilots die er werkten mochten kleine houten huisjes bouwen, zodat hun families konden komen gedurende de zomer. Ook nu nog zijn alle huisjes eigendom van die families en gezamenlijk onderhouden ze het eiland.

Als we aankomen blijken we door onze afmeting direct de ruimte van 7 bootjes in te nemen. En toch worden we zeer welkom geheten. Het is rustig weer en ik kan net de boot om haar as draaien zodat we met de punt op de wind liggen. Jachtjes die later binnenkomen, gaan bij ons langszij. Zo ontmoeten we Carl Johan en Sophia, jonge mensen uit Stockholm. Enorm aardig en de volgende ochtend komt CJ aan boord om ons allerlei tip te geven voor dit gebied: weg van de snelweg zoals hij dat noemt. De volgende dag waait het best hard, dus we blijven nog een dagje zodat ik mijn eerste dronevlucht en opnames kan maken. En ik moet zeggen: Geslaagd. (Zie YouTube film 4).