Aan het eind van dit verhaal weer een linkje naar een nieuw Youtube filmpje!!!

14 juli t/m 21 Juli: “Ankeren onder Juist en toevallige ontmoeten in het NOK.

Een week eerder dan vorig jaar verlaten we Nederland richting Noord. De afgelopen dagen waren een combinatie van toevallige ontmoetingen, lekker luieren en mooie natuur. Na Delfzijl voeren we buitenom Borkum naar Norderney. De helft van de route kunnen zeilen zonder motor bij. De haven was erg vol, maar Wim had een plekje geregeld naast de DioneIV in de Marina. Normaliter liggen we aan de kade waar we zelf met lijnen het verval moeten compenseren. Wel zo’n 15 euro goedkoper. Het is erg mooi stil weer. Wim en Babette vertrekken om 07.00 uur en wij zwaaien hen uit. Wij vertrekken rond 14.00 (net na LW) richting een ankerplek onder het eiland Juist. Hier lagen we eerder en werden toen overvallen door hevig onweer in de nacht. Nu alles rustig en drie nachten blijven liggen. Juist NO gedeelte is Zone1, wat betekent niet aan wal, dus Duca uitlaten op een zandplaat die af en toe droogvalt.  Op 1 van de dagen vaart een groot bruine vloot schip voorbij de Najade met iemand aan boord die roept: Hoi ik ben Jan van de Vlieter. Erg leuk. We hebben hem leren kennen in Sneek toe hij bij Yme zijn tjalk aan het opknappen was. Nu is hij even opstapper en geniet. De rust hier is heerlijk. Veel vogels die vooral schreeuwen bij laag water en af en toe een huilende jonge zeehond. De zeehonden zijn best nieuwsgierig dus zwemmen af en toe rond de boot.

Dan vertrekken we richting Cuxhaven, altijd weer een lange tocht, zeker het laatste stuk de Elbe op. Mooi weer, maar weinig wind. We kunnen een paar uur zeilen zonder motor, maar dan moet die toch bij. Onderweg zie ik nog een Jan van Gent vliegen, zeker afgeweken vanaf Helgoland. Als we de Elbe opvaren laat een tuimelaar/bruinvis zich een paar maal zien. Om 20.30 komen we in Cuxhaven aan en het laatste stuk gaat langzaam ook al is het al LW. De stroom loopt een aantal uren achter, dus helaas. Net op tijd om nog even te eten op het terras van het restaurant. Ik heb medelijden met de dienstertjes die de gehele avond een mondkapje moeten dragen. Wij alleen bij binnenkomst totdat we zitten. 

De volgende morgen rond 10.30 met ruim stroom mee richting Brunsbüttel. Het gaat snel. Uit de verte zien we aardig we jachten liggen wachten voor de sluis. Als wij daar zijn geeft de sluis wit licht: we kunnen door en voor ons dus geen wachttijd. Ook deze keer willen een paar jachtjes die als laatste in de sluis komen er al eerste weer uit. Onbegrijpelijk en dat is dus hard in de achteruit voor hen om de anderen toch voor te laten gaan. In het NOK maakt Meine tijdens het varen een praatje met mensen op een NL jacht. Het blijkt Dick Schermer te zijn, de zeilmaker van onze zeilen en hij kent het schip goed. Altijd handig om te weten. Later komen we in het Gieselau kanaal, zijn zoon Peter tegen die met de Ostara mooie reizen maakt en daarover schrijft in het blad Zeilen.

25 juli. 06.00 uur opgestaan. Plannen een beetje bijstellen

We willen naar Klintholm zeilen, hier 66 mijltjes vandaan. 06.20 uur varen. Buiten de baai nog weinig wind. Tot 10.45 motor bij. Mooi weer. Heerlijk zeilen half tot ruime wind met een gangetje van 6,5 knopen. Tot 13.05, dan toch weer motor bij. We gaan langs de kaap van Gedser. Nog 28 mijl te gaan. We zien wat stapelwolken. Meer wind? Nee dus en ondanks de motor bij wordt het minimaal 20.00 uur voordat we aankomen. Op de kaart zie ik aan bakboord het haventje Hesneas liggen.  In de pilot staat: “Meestal erg druk in het seizoen” en vandaag is het zaterdag. Maar ach, er is altijd wel plek voor zo’n klein scheepje als het onze! Om 17.30 leggen we aan in de kom. Mooi plekje aan de kade. 56 mijl gevaren. Veel boxen vrij. Morgen gaat het regenen. Ik denk dat we hier een dagje blijven. Zo heerlijk rustig.

27 juli. Weer een toevallige ontmoeting en Møns Klint in de zon

Na een leuke ontmoeting met vrienden van Henk Haak (Hennie en Lisca) die hier met hun camper zijn, maar altijd gezeild hebben, varen we om 8.40 uur. Zo’n 55 mijltjes te gaan richting Smygehuk, het meest zuidelijke haventje van Zweden.  Direct alle zeilen bij, want er staat nog niet de beloofde windkracht 3. Toch zetten we niet de motor. Met een gangetje van 3 knoopjes maken we voortgang. Er is ook 1 knoop tegenstroom. Uiteindelijk kunnen we de gehele dag zeilen zonder de motor bij te hoeven zetten. Uniek en heerlijk. 53 mijl in 11 uur. Met de zon erop passeren we Møns Klint, echt prachtig en met mijn nieuwe statief maak ik redelijke stabiele foto en filmbeelden. Om 19.30 komen we aan in het piepkleine haventje. Redelijk vol met kleine scheepjes, maar met voorzichtig keren en manoeuvreren parkeer ik onze Cestlavie netjes is. Voor en achter nog 1 meter over! Het enige nadeel van dit haventje is dat het er enorm stinkt van de drijvende stukken bodem die aan de oppervlakte komen. We zijn trouwens net voor een enorme regenbui binnen. Het zal de hele nacht regenen. Later komt de havenmeester die mij al zag binnenvaren en voor ons de Nederlandse vlag heeft gehesen. Slechts 16 euro voor ons grote schip en we liggen op een diepte van iets minder dan 2 meter.  We zijn iets te laat voor 1 van de drie restaurantjes, dus ik kook even snel iets. Wijntje erbij en rond 22.00 uur is het gedaan. Lekker slapen.

De volgende morgen schijnt de zon weer. Wandelingetje gemaakt me Duca aan de lijn, want er zijn hier adders. Het oude koopmanshuis is omgetoverd tot een zeer smaakvolle winkel prachtige kunstwerkjes verkocht worden. Echt smaakvol en geen kitsch. Boven is een schilderij tentoonstelling en ik koop een mooi schilderijtje met de naam “horizon”. Met erop alleen de zee en de lucht met nog een streepje zonlicht op het water. 

31/7 Lekker zeilen richting Ystad om pakje op te halen en dan door naar Simrishamn of toch iets anders?

En weer zijn we in het piepkleine haventje Branteviks terecht gekomen gisteren na 40 mijltjes. Tussenstop in Ystad om een nieuwe WC pomp op te halen die uit Nederland is gekomen. Op weg naar Simrishamn zie ik bakboord uit een klein haventje. Maar eens invaren dus. Het paste met manoeuvreren hier precies om te keren. Heerlijk restaurantje en lekker zwemmen in glashelder water. Prachtig hier. Heerlijk hier gegeten en de volgende morgen vers brood gehaald. We ontmoeten nog een leuke jonge Zweed (Pontis) uit de buurt van Göteborg. Hij heeft een houten klein jachtje, maar is erg onder de indruk van ons schip.

2 augustus, een heftig tochtje van 54 mijl met een mooie beloning aan het eind.

07.00 opgestaan. 07.45 varen met de verwachting van een mooie zeiltocht van Brantevik naar Utklippan. Dat valt tegen. Direct buiten al enorme deining, dus er breekt weer iets in de kombuis. Alle vier de zeilen hijsen. Echter de gehele tocht te weinig wind, danwel uit de verkeerde te ruime hoek om voortgang te maken. Motor bij dus, maar we blijven schommelen. Ik word zelfs een beetje zeeziek. De gehele dag grijze luchten en zelfs wat regen.  Uiteindelijk zeilen we maar 2 van de 10 uur echt zonder motor! Ik begin me af te vragen of met deze deining Utklippan aandoen wel zo een goed idee is. Door naar Karlskrona? Meine heeft er echter wel vertrouwen in. Bovendien zien we in het zuiden de lucht lichter worden en vlakbij het eiland ligt de vuurtoren op door de zon. Vrij vroeg haalt Meine het grootzeil binnen.  We schommelen nog enorm en plots schiet onze lange giek uit zijn handen. (We positioneren de giek altijd aan bakboord of stuurboord om het sturen gemakkelijker te maken. Eenmaal had ik het blok tussen de spaken van het stuurwiel en kon helemaal niet meer sturen). We bukken direct en samen lukt het de giek weer vast te grijpen en te monteren. Al schommelende stuur ik de boot voorzichtig langs de klippen. Er liggen wat jachten, maar er is nog een plek aan de kade vrij. Na het eten laat de zon zich zien vlak voor ze ondergaat. Wat een beloning en wat een nooit foto’s kan ik daardoor nog net op de valreep maken. De volgende ochtend even zwemmen in 14 graden water. Dipping in and dipping out, maar wel lekker. Een Zweedse komt naar ons toe: We behoren nu officieel tot de “Polar Bear Club”! En trouwens 10 jaar geleden waren we hier ook met de Ithaka en bijna op dezelfde dag: 5 augustus. Hondje Max was toen 15 jaar en trippelde dapper over de rotsen.