Liggen we heerlijk rustig tussen 4 palen te relaxen op het NOK (Hafen Shafen 2 uur voorbij Brunsbüttel), komt er een zeiljachtje binnenvaren, dat de kinderen gelegenheid wil geven even lekker te zwemmen voor ze verder gaan. Na een frisse duik start pa de motor, maar die doet het niet. Een hele tijd horen we de piep van het startcontact. Na vele pogingen vraagt hij onze hulp. Of we hem op sleeptouw willen nemen het kanaal op en dan snel varen zodat de motor aanslaat. Zoals je dat bij een auto doet. Meine en ik aarzelen behoorlijk. Het betekent alles opruimen, zonnetentje weg (anders zie ik niets meer tijdens het sturen) en de 4 lijnen los. Uiteindelijk besluiten we te helpen. We varen achteruit tussen de palen weg en met een rondje vaar ik langszij zodat Meine een sleeplijn kan aanpakken. De schipper vergeet trouwens zijn stootwillen even uit te hangen. Gelukkig zijn die van ons groot en dik. Ik vaar het kanaal op en geef gas. Met 7 knopen snelheid doet de schipper allerlei pogingen, maar de motor slaat niet aan. Of we hem dan maar “even” naar Brunsbüttel willen slepen? 2 uur heen en 2 uur terug. Ik kijk Meine aan en we weten beiden direct dat we dat toch echt niet gaan doen. De schipper wordt zelfs boos en verwijst ons naar de zee erecode dat je schepen in nood moet helpen. Als ik aangeef dat dit geen nood is en dat hij bij de camping waar we lagen een monteur kan bellen en laten komen, schreeuwt hij dat hij zelf techniker is! 

Als er een groot vrachtschip voorbij is, draai ik toch echt om en dat vindt hij niet leuk. Even gaat door mijn hoofd om hem dan maar los te gooien. Wat een gezeik. Natuurlijk zullen we dat nooit echt doen, maar dat het idee bij me opkomt zegt genoeg. Inmiddels vaar ik aan de stuurboord wal in de richting van Kiel en krijg een idee: we kunnen een schip dat ons tegemoet komt en richting Brunsbüttel vaart natuurlijk vragen ons “sleepie” over te nemen. Ik geef het door aan de schipper en hij is akkoord. Al snel komt er een groot modern zeiljacht onze en dus de goede richting uit, tegemoet. Ik verzin allerlei Duitse zinnen om ze de situatie uit te leggen en hen te overtuigen het jachtje over te nemen. Dan zie ik dat het Nederlanders zijn. Dat maakt het een stuk gemakkelijker communiceren. Ik vaar op het schip af en in eerste instantie willen ze ons ontwijken. Dat snap ik ook wel. Dan draaien ze bij en varen terug in onze richting. Het schip komt dichterbij en wie is de schipper? Mijn FB-vriend Erick Veldhuis, wiens stacaravan in Sneek we deze winter hadden gehuurd, toen we niet op de boot konden wonen! Hoe bedenk je het! Hij is bezig met een “Yacht delivery”. Hij roept: “Ik zei toch dat we elkaar op het NOK zouden tegenkomen!”. Dat bleek op FB bericht van een paar dagen geleden en wij hebben al dagen geen bereik. Natuurlijk neemt hij het schip over. De vrouw aan boord bedankt ons nog. Wij varen terug naar ons plekje tussen de 4 palen, waar natuurlijk inmiddels een ander scheepje ligt. Gelukkig passen we er nog achter. Naderhand bedenken Meine en ik dat de schipper waarschijnlijk in een soort van stress was gekomen en we rekenen het hem niet aan.